هم افزایی قدرت منطقه ای را به رقبا ندهیم

یکی از انتقادات جدی به دستگاه دیپلماسی کشور طی ادوار گذشته، انفعال و بی توجهی به تعاملات منطقه ای بوده و این مسئله همچنان ادامه دارد. هرچند که مشخص است ارتباطات و تعاملات با همسایگان جنوبی خلیج فارس منوط بر حل و فصل اختلافات با عربستان سعودی می باشد، اما هیچگاه مسیر دیپلماسی دچار انسداد نمی شود و در هر موقعیتی متناسب با شرایط موجود می تواند سطح مراودات را ارتقا بخشد.
اما اگر نگاهی به وضعیت کنونی کشور و تعاملات دوجانبه و چندجانبه با همسایگان جنوبی داشته باشیم، می بینیم که جز برخی محدود مراودات با قطر در ابعاد اقتصادی و عمان در حوزه سیاسی، خط و ربط مشخصی با دیگر کشورهای عربی در خلیج فارس نداریم.
اینکه ارتباط نداشته باشیم قطعاً به ضرر خود ماست، چرا که آنها به سبب نیازها و برنامه ریزی های توسعه گرایانه خود به دنبال
 ارتباط گیری موثر با کشورهای مختلف جهان هستند و از این رویه عملی، نتایج
چشم گیری به دست آورده اند.
اما بی توجهی ما در امر تعاملات منطقه ای، جدای از سرد شدن روابط فی مابین، موجب گرم شدن ارتباطات آنها بعضاً با دشمنان و رقبا و کشورهای غیر همسو با ایران گردد. به عنوان مثال کشور امارات جدای از ارتقای سطح ارتباطات سیاسی و اقتصادی خود با سایر کشورهای دنیا در اروپا، آمریکا و آفریقا، و به طور ویژه با اسرائیل، درصدد ایجاد یک میدان امنیتی با سپرهای قدرتمند اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و البته نظامی است.
متأسفانه ما در ابعاد سیاسی، اقتصادی و فرهنگی تاکنون هیچ دستاوردی برای تعامل با همسایگان نداشته ایم، اما در بعد نظامی و امنیتی
نمی توان نسبت به این مسئله بی تفاوت بود. اخیراً امارات سامانه سپر موشکی (باراک) اسرائیل را در خاک خود مستقر کرده توانسته با آن در چند نوبت
موشک های بالستیک یمنی را هدف قرار دهد.
بی توجهی و عدم تعاملات موثر ما طی دهه های اخیر کار را به جایی رسانده است که امروز همسایگان جنوبی ما با اسرائیل وارد تعاملات نظامی و امنیتی شده اند!. مسلماً بیشترین هزینه این روابط برای ما خواهد بود . درحالی که می توانستیم طی این سال ها با توجه به اشتراکات فرهنگی و حسن همجواری تنش ها را کاهش یا در حد متعارف نگه داریم و کار به جایی نرسد که بعضاً در مذاکراتی همچون برجام کشورهای عربی برای حفظ منافع خود از بابت "خطر ایران"  به دنبال کرسی و یا مسئول هماهنگی باشند.
امروز نیز می بینیم که جنگ غیرمستقیم و رسانه ای با کشورمان از سوی کشورهای عربی درحال مدیریت است و اینها همه نشان از
عدم توجه و درک صحیح ما نسبت به حفظ روابط با همسایگان دارد که سطح دوستی را به کدورت، و اختلافات را به دشمنی تبدیل کرده است. مسلماً کار بسیار سختی است تا بتوان از مرحله دشمنی به دوستی رسید، اما هیچ راه حل دیگری جز تعاملات و حرکت به سمت تمایلات مشترک طرفین وجود ندارد.
باید اذعان داشت که ما در سطح منطقه از حوزه های نفوذ و
کارت های موثر بازی برخورداریم اما معمولاً بدترین حرکت را با آنها داریم و نمی توانیم از آن در هم افزایی قدرت استفاده کنیم و برعکس با برخی اقدامات موجب هم افزایی قدرت در جبهه مقابل می شویم!. نباید اجازه داد تبعات ناشی از عدم مراودات با همسایگان از سطح خارجی به اثرات داخلی منجر شود. این مسئله می توان هزینه گزافی برای کشور
داشته باشد.