مرگ خورشید چه زمانی فرا می‌رسد؟

قسمت دوم و پاياني
تیم پژوهشی یک مدل داده‌ ایجاد کرد که در واقع چرخه زندگی انواع مختلف ستارگان را پیش‌بینی می‌کند تا روشنایی سحابی سیاره‌نمای مرتبط با توده‌های ستاره‌ای مختلف را مشخص کند.سحابی‌های سیاره‌نما در سراسر جهان قابل مشاهده نسبتاً رایج هستند. سحابی‌های سیاره‌نمای معروف عبارت‌اند از سحابی مارپیچ، سحابی چشم گربه، سحابی حلقه و سحابی حباب.
آن‌ها سحابی‌های سیاره‌نما نامیده می‌شوند نه به این دلیل که در واقع ربطی به سیارات دارند، بلکه به این دلیل که وقتی ویلیام هرشل
 (William Herschel) اولین‌ سحابی‌ها را در اواخر قرن هجدهم کشف کرد، با تلسکوپ‌های آن زمان از نظر ظاهری شبیه به سیارات دیده می‌شدند.
حدود ۳۰ سال پیش، اخترشناسان متوجه چیز عجیبی شدند: درخشان‌ترین سحابی‌های سیاره‌نما در کهکشان‌های دیگر، همگی تقریباً به یک میزان درخشندگی دارند.این بدان معنا است که، حداقل از نظر تئوری، با مشاهده سحابی‌های سیاره‌نما در کهکشان‌های دیگر، اخترشناسان می‌توانند فاصله آن‌ها را محاسبه کنند.
داده‌ها نشان می‌داد که این درست است؛ اما مدل‌ها با آن تناقض داشتند و این موضوعی بود که از زمان کشف، دانشمندان را آزار داده است.زیجلسترا می‌گوید: ستاره‌های قدیمی و کم‌جرم باید در مقایسه با ستاره‌های جوان و پرجرم‌تر، سحابی‌های سیاره‌نمای بسیار کم‌نورتری بسازند. این موضوع در ۲۵ سال گذشته به محل اختلاف تبدیل شده است.
داده‌ها می‌گفتند که سحابی‌های سیاره‌نمای درخشان از ستارگان کم‌جرمی مانند خورشید ایجاد می‌شوند؛ اما مدل‌ها می‌گفتند که این امکان‌پذیر نیست. اگر جرم کمتر از دو برابر جرم خورشید باشد، سحابی سیاره‌نما به اندازه‌ای کم‌نورتر خواهد بود که نمی‌توان آن را دید. مدل‌های ۲۰۱۸ این مشکل را حل کردند: نشان دادند که خورشید تقریباً حد پایین جرم ستاره‌ای است که می‌تواند یک سحابی مرئی ایجاد کند. حتی ستاره‌ای با جرم کمتر از ۱.۱ برابر خورشید، سحابی قابل مشاهده تولید نمی‌کند.از سوی دیگر، ستارگان بزرگ‌تر که تا سه برابر بیشتر از خورشید جرم دارند، سحابی‌های درخشان‌تری تولید می‌کنند.
زیجلسترا گفت:اکنون، نه تنها راهی برای اندازه‌گیری حضور ستارگان چند میلیاردساله در کهکشان‌های دور داریم، که اندازه‌گیری آن بسیار دشوار است، بلکه حتی متوجه شده‌ایم خورشید پس از مرگ چه سرنوشتی خواهد داشت.
*ايرنا