دهه ها فراموشی بحران آب

مدام از جدی ترین بحران حیاتی که کشور را تهدید می کند می گوییم و می نویسیم، اما هرچه بیشتر به آن پرداخته می شود گویا کمتر برای رفع و مدیریت آن برنامه ریزی و سیاست گذاری می گردد. متأسفانه بحران «بی آبی» در میان انبوهی از مشکلات رنگ باخته است و کسی به آن توجه نمی کند و صرفاً کارشناسان منابع طبیعی و آبی مدام از کاهش بارش ها و فرونشست زمین هشدار می دهند اما گوش شنوایی نیست.
از دهه 70 تاکنون مدام میزان بارش های فصلی در کشور کاهش یافته است و در مقابل به سبب گسترش میزان جمعیت متمرکز شهری و افزایش مصرف واحدهای صنعتی و بخش کشاورزی منابع ذخیره زیر زمینی با مدیریت غلط یا بهتر است بگوییم بی مدیریتی در این بخش صرف کاشت هندوانه و گوجه فرنگی گردید تا امروز به جایی برسیم که برای ذخایر آبی کشور روز شمار تعیین کنیم.
اینکه مدام مسئولان از بحران منطقه ای و استانی آب حرف می زنند و اقدامی در راستای مدیریت آن صورت نمی گیرد، بیانگر بی مسئولیتی و بی اهمیتی نسبت به این مسئله حیاتی است. متأسفانه این موضوع از سوی سیاستگذاران کلان کشور مورد توجه قرار نمی گیرد که حیات و زندگی نسل آینده در گروی مدیریت امروز است. هرچه در حوزه علمی و اقتصادی و نظامی و امنیتی قوی شویم، اما آبی برای زندگی نباشد هیچ ارزش افزوده ای برای کشور قلمداد نمی شود.
باید مدیریت بحران آب را جدی بگیریم، خشکسالی و بی آبی بسیار
نزدیک تر از آن است که تصور می کنیم.