وضعیت معلولان نیازمند توجه ملی

وقتی به لحاظ فیزیکی قادر به مدیریت امورات خود نباشید مجبور به پرداخت هزینه های مالی برای اثرات و تبعات این ناتوانی خواهی بود. حال اگر به لحاظ اقتصادی نیز توان جبران این کمبودها را نداشته باشید، دچار عذابی شخصی و خانوادگی خواهید شد. چرا که دیگرانی باید بارشما را به دوش بکشند که خود به شدت تحت فشار اقتصادی هستند و تأمین هزینه های سنگین معلولیت و ناتوانی شما آنها را خسته خواهد کرد.
دراین بین هستند معلولانی که حتی قادر به انجام ساده ترین امورات شخصی خود نیستند و هزینه نگهداری آنها به شدت بالاست. نهادهای حمایتی همچون بهزیستی نیز توان محدودی دارند که قادر به پوشش نیازهای معلولان تحت پوشش نیستند. در تقسیم بندی حمایت های مالی به معلولان 600هزار تومان به صورت ماهانه کمک مالی می شود. درحالی که این مبلغ حتی زیرانداز بهداشتی آنها را هم تأمین نمی کند چه برسد به تجهیزات بهداشتی و حرکتی و از همه مهمتر داروی مصرفی آنها!.
تأسف برانگیز است که در مورد حمایت از معلولان لوایح و طرح های بسیاری در دولت و مجلس به تصویب رسیده است که یکی از مهمترینش ماده ۲۷ آن است که طبق آن دولت باید به تمامی معلولان شدید و خیلی شدیدی‌ که نیازمند و فاقد شغل هستند دستمزد مصوب وزارت کار را پرداخت کند.
این درحالی است که در بودجه 1402 ردیف بودجه حمایت از معلولان حذف شده است و این موجب اعتراض دسته جمعی معلولان گردیده است. چه از بابت قانون و چه از باب انسانیت، می بایست زندگی عادی برای تمام معلولان فراهم باشد. این مهم نیازمند یک نگرش ملی به وضعیت این عزیزان و خانواده هاشان می باشد. سپردن این افراد به دست بهزیستی و یا چشم امید داشتن به کمک های مردمی، نمی تواند راهگشای حل مشکلات این قشر باشد.