برای این درآمد،هرافزایش قیمتی گران فروشی است

طی روزهای گذشته خبر موافقت دولت با افزایش ۲۵ درصدی قیمت مواد لبنی منتشر شد و واکنش برخی کارشناسان تغذیه و کاربران شبکه های اجتماعی را به دنبال داشت.
اهمیت این خبر از بابت اهمیت و ارزش غذایی "شیر" برای سلامت استراتژیک جامعه است. مصرف شیرخام و مواد لبنی ضرورتی است که دامنه اثرات مثبت مصرف و تبعات عدم استفاده آن از کودکان تا سالمندان را در بر می گیرد.
متأسفانه افزایش تورم و هزینه های معیشت سهم لبنیات به عنوان یکی از مهمترین منابع پروتئین و کلسیم را از سبد غذایی خانواده حذف و یا بسیار کاهش داده است.
بنابر اعلام اتحادیه تعاونی‌های تولیدکنندگان فرآورده‌های لبنی پاستوریزه ایران،سال گذشته قیمت لبنیات حدود ۸۵ درصد افزایش یافت که منجر به کاهش ۳۵ درصدی سرانه مصرف شد. حالا اگر در شرایط فعلی مجددا به دنبال افزایش قیمت باشیم قطعا شاهد تعطیلی کارخانه‌های تولیدی یکی پس از دیگری خواهیم بود.
این درحالی است که دامداران نیز از این نرخ قیمت گذاری دستوری دولت ناراضی بوده و مدعیند در تولید هرکیلو شیرخام در حدود ۴هزار تومان ضرر می کنند. چرا که دولت ۲۵ درصد قیمت ها افزایش می دهد اما مولفه های دیگر تولید همچون سوخت و انرژی، خوراک دام، حمل و نقل، مالیات و ... به صورت تصاعدی و بی ضابطه افزایش می یابد.
این چرخه در حال ضرر زدن دو طرفه به تولیدکننده و مصرف کننده است درحالی که دولت تنها نظارت کننده این وضعیت است و نهایتا با دادن تسهیلاتی به تولیدکنندگان سعی در راضی نگه داشتن آنها می کند.
اما وضعیت مصرف کننده تغییری ندارد و محکوم به پرداخت و افزایش هزینه هاست.
تمام این مشکلات مردم به این برمی گردد که درآمدشان هیچ سنخیتی با هزینه های جاری ندارد. لذا هرگونه تغییر در قیمت ها حتی افزایش منطقی نرخ ها می تواند بر فشارهای معیشتی مردم بیفزاید چرا که درآمدها ثابت است و هزینه ها لحظه ای درحال تغییر است.
به همین سبب هرگونه تغییر قیمت برای مردم گرانفروشی تلقی می شود. این مسئله را درمانی نیست جز اینکه وضعیت اقتصاد و قیمت گذاری ها وجهه ای منطقی به خود بگیرند و ملاکی برای پرداخت درآمدها باشد.اگر امروز تمامی امور تولیدی با نرخ ارز قیمت گذاری می شود حقوق و درآمدها نیز باید با استانداردهای دلاری تعیین شود. اگر هم قرار به اقتصاد دستوری است، پس باید قیمت ها را طوری نرخ گذاری کرد که با حقوق ۷میلیون تومانی هزینه مسکن، خوراک و پوشاک، آموزش و درمان و دیگر وجوه زندگی مردم تأمین شود.
نمی شود که تولیدکننده را به هر نحوی راضی کرد اما مصرف کننده را زیر بار فشار قیمت ها رها کرد و نادیده گرفت.