حضور خود را در جهان" سازنده" کنیم

روزگاری ایران ما در بطن تحولات و اثرگذاری های سیاسی و اجتماعی و مهمتر ازهمه اقتصادی بود.
به گونه ای که از غرب تا شرق و از شمال تا جنوب هرگونه فعالیت تجاری در جهان بدون خط و ربط مستقیم یا غیر مستقیم با ایران میسر نبود.
اما این نقش به تدریج با رشد و تحول تکنولوژی در عرصه حمل و نقل دریایی و زمینی و در نهایت هوایی، کم رنگ شد. مسلما در جغرافیای تبادلات تجاری تغییری حاصل نشده و نیاز کشورها درجای خود باقی است، پس چرا ایران ما که در هسته مرکزی و شاهراه اصلی معادلات و تحولات بود به یکباره حذف و یا نادیده انگاشته می شود.
باید بازگردیم به آفتی قدیمی که کشورمان درگیر تحولات و درگیری های سیاسی بود و جهان درحال تحول و رنسانس صنعتی به سر می برد. این عارضه تا به امروز با شکل و شمایلی متفاوت گریبان گیر کشورمان است
به گونه ای که مسائل سیاسی و امنیتی در عرصه داخلی و خارجی نیز آن را تشدید نموده و ما را در عرصه تجاری و اقتصادی در سیر تحولات جهانی خنثی و بی اثر نموده است.
معنای این خنثی سازی به معنای نداشتن فعالیت ها و مبادلات تجاری نیست، بلکه به این معناست که اقتصاد جهانی هیچ وابستگی به ما ندارد و اگر خودمان فعالیتی نداشته باشیم جهان نیاز چندانی به ما ندارد. باز باید تاکید و یادآوری کرد که از ایرانی حرف می زنیم که قلب تپنده تجارت و شاهراه اقتصادی دنیا بوده است.
نوع و نگرش دیپلماسی ما به خصوص طی دو دهه گذشته نتواسته جایگاه ایران در سیر تحولات "سازنده" منطقه و جهان را ارتقا بخشد و اگر در برخی حوزه ها حضوری پررنگ و اثرگذار داریم هزینه های بسیار سنگینی پرداخت کرده ایم که با عواید آن همخوانی ندارد.
ایران همان ایران است و پتانسیل های جغرافیایی، مواصلاتی، اشتراکات قومی و مذهبی و فرهنگی،منابع طبیعی و معدنی و تمام نیازهایی که برای زنده کردن جایگاهمان در مرکز تحولات و اثرگذاری های جهانی لازم است، در کشور مهیاست. اما آنچه به عنوان نیاز مبرم در فعال سازی این پتانسیل ها لازم است تغییر و اصلاح نگاهمان به سیاست های منطقه ای و جهانی است تا فصل اصلی سیاست داخلی و خارجی کشورمان بر پایه "سازنده" بودن فعالیت ها باشد. دنیا باید ما را به عنوان یک کشور و قدرت سازنده بپذیرد تا اعتبار و جایگاهی که استحقاقش را داریم بازیابیم.