اعتصابات کارگری زنگ هشداری سازنده است

طی ماه های اخیر در بخش های مختلف صنعت کشور و به خصوص در حوزه انرژی شاهد اعتصاب کارگران بودیم. اعتصاباتی که همگی از باب عدم رضایت نسبت به وضعیت استخدامی، حقوق و بیمه، شرایط و ساعت کار و عدم پرداخت چندماهه معوقات بوده است.
در اخبار مختلف می بینیم که بعضاً مقامات استانی از شکسته شدن اعتصابات و دستگیری رهبران آنها توسط نهادهای امنیتی خبر می دهند و به نوعی این مسئله را برای خود افتخار مدیریتی قلمداد می کنند که توانسته اند اعتصابات را بشکنند و کارگران به محل کارشان بازگردند.
اما این نکته را فراموش می کنند که اعتصابات کارگران همچون هیاهوی خیابانی نیست که دامنه آن از بیرون و توسط جریان ها و کشورهای معاند هدایت شود!. این کارگران اگر شرایط و مطالباتشان تحقق یابد چیز دیگری نمی خواهند و آزاری برای سیستم امنیتی کشور ندارند.
با کلی گویی و ارجاع کلامی خواست کارگران کمیسیون های کارگری و شورای عالی کار و از این قبیل نهادهایی که خروجی خاصی از آنها دیده نمی شود، مصداق جارو کردن گرد وخاک منزل و ریختن آن زیر فرش است که هیچگاه از بین نمی رود و فقط از گوشه ای به گوشه ای دیگر منتقلش می کنیم تا ظاهر کار حفظ شود!.
مطالبات کارگری چیزی بیشتر از حق و حقوقشان نیست که از قضا توسط مدیران و سهام داران نادیده گرفته شده است. اعتراض برای گرفتن این حق و حقوق هیچگاه نمی تواند برای کشور مشکل امنیتی داشته باشد، بلکه زنگ هشداری است تا مقامات و نهادهای نظارتی و قضایی با جدیت بیشتری به این اعتراضات گوش جان بسپارند.