ناسا جت‌پک فضایی می‌خواهد

ناسا قراردادی را برای ساخت و توسعه جت‌پک‌ها برای فضانوردان با یک شرکت تجاری منعقد کرده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، با توجه به نزدیک بودن آینده‌ای که مدار نزدیک زمین(LEO) به یک شهرک ساختمانی کیهانی برای ایستگاه‌های فضایی دارای خدمه انسانی با مالکیت خصوصی تبدیل می‌شود، ناسا یک پیمان اقدام فضایی(SAS) را به شرکتی موسوم به اسپشیال ایرواسپیس سرویسز
(Special Aerospace Services) اعطا کرده است تا نسخه تجاری جت‌پک فضانوردان یا «واحد مانور خودمختار»(AMU) را توسعه دهد.
جِت‌پک یا کوله‌جِت(Jet pack) که می‌شود آن را کوله پشتی پرتابی یا کوله پشتی جهشی نیز ترجمه کرد، نوعی وسیله برای بلند کردن انسان از سطح زمین و جابجا کردن وی است که سابقه آن به جنگ جهانی دوم بر می‌گردد. این وسیله که معمولاً به پشت بسته می‌شود، توسط فشار گاز به پرواز در می‌آید.
اولین جت‌پک که نوعی جت پک آزمایشی بود و به دلیل هزینه‌های بالا به مراحل بعدی نرسید و در مراحل آزمایشی ماند، بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ ساخته شد. این جت‌پک می‌توانست ۱۰ متر از سطح زمین بلند شود و در اولین پرواز خود با سرعت ۱۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کرد و توانست مسیر ۳۳ متری را بپیماید.
در فیلم علمی-تخیلی کلاسیک Destination Moon محصول سال ۱۹۵۰، صحنه‌ای وجود دارد که در آن یکی از فضانوردان، کنترل خود را در حین پیاده‌روی فضایی از دست می‌دهد و از سفینه فضایی فاصله می‌گیرد و دور می‌شود. این یک کابوس بالقوه برای هر مأموریت فضایی است که شامل برخی از فعالیت‌های خارج از فضاپیما می‌شود، بنابراین جای تعجب نیست که مهندسان فضایی مدت‌هاست به راه‌هایی برای کمک به فضانوردان و گردشگران فضایی آینده در شرایط خلأ و بدون وزن فکر می‌کنند.
در زمان پروژه جمینی(Gemini)، ناسا در حال آزمایش دستگاه‌های مانوری بود. یکی از اولین نمونه‌های آن نوعی تپانچه بود که دارای مخازن نیتروژن و نازل‌های کوچکی بود که به فضانورد اجازه می‌داد با هدف گرفتن به سمت جایی که می‌خواهد برود و با کشیدن ماشه به آن سمت حرکت کند.