لزوم توجه به پتانسيل‎هاي اقتصادی سیستان

با روی کار آمدن دولت سیزدهم مطلبی را با این مفهوم منتشر کردیم که اگر قرار است این دولت مسیر قبلی دولت های قبل را نرود و عزمی جدی برای خدمت واقعی به مردم دارد، روند برنامه ریزی های خود جهت اجرای طرح های عمرانی، رفاهی، آموزشی، پزشکی، ورزشی و... را از جنوبی ترین نقاط کشور و استان های محروم آغاز کند.
انتظار می رفت با توجه به سیاست ها و رویکرد مردمی دولت این مهم محقق گردد اما علیرغم اقدامات صورت گرفته، شاهدیم که مردم سیستان هر روز با مشقتی بیشتر زندگی خود را سپری می کنند و دردهایشان را درمانی نیست.
یک روز از بی آبی جانشان به لب می رسد، فردا گردوغبار نفسشان را تنگ می کند، از نداشتن شغل و درآمد مستاصل از زندگی و زنده بودن هستند و درد بی سوادی و نبود امکانات بهداشتی روح و جسمشان را آسیب پذیر نموده است.
نمی شود پذیرفت که مردم یکی از بزرگترین استان های کشور که از قضا اکثریتی جوان را در خود جای داده و رشد موالیدش از کل کشور بالاتر است، در پائین ترین مرتبه از امکانات شهری و رفاهی قرار دارد.
این دردها برای شهرستان های این استان است و هنگامی که به سراغ روستاها و حاشیه نشین ها در این استان برویم وضعیت به قدری اسفناک می گردد که قلم از وصف درد و رنجشان ناتوان می شود. داشتن آب خوردن خواسته زیادی نیست، بهره مندی از گاز برای مردم کشوری که دارنده بیشتر منابع گازی منطقه و جهان قلمداد می شود، انتظار زیادی است؟!.
نداشتن شغل و قاچاق سوخت از سر ناچاری که عاقبتی جز سوختن در خودروی حامل سوخت و یا زندان به سبب نقض قوانین، در شأن مردم این کشور نیست. حقشان این نیست که برای یک درمان ساده و یا زایمان بعضاً بیش از ۱۰۰ کیلومتر مسیر را طی کنند و دست آخر به سبب نبودن ظرفیت مجبور به عزیمت به دیگر استان های همجوار گردند .
در کلام مسئولان، استان سیستان و بلوچستان وجب به وجب خاکش طلاست. چرا که سرشار از مواد معدنی اعم از معادن مس، آنتیموان، منیزیت، تیتانیوم، کانسنگ طلا، کرومیت و سایر معادن کوچک و بزرگ است. استان سیستان ظرفیتی را در حوزه حمل و نقل دریایی و تجارت بین المللی در سواحل مکران خود نهفته دارد که می تواند دروازه تجارت جهانی با شرق قلمداد گردد.
استان سیستان به تنهایی می تواند گوی سبقت در حوزه گردشگری داخلی و توریسم جهانی را از سایر استان های کشور برباید. چرا که طبیعت و اقلیم خاص و منحصر به فرد این استان را در هیچ کجای ایران نمی توان یافت.
اما تمام این پتانسیل ها به قدری نادیده انگاشته شده که تنها تصویری که از شنیدن نام سیستان در ذهن تداعی می شود چیزی جز فقر و محرومیت نیست. روی خشن فقر را می توان تغییر داد اما این موضوع نیاز به توجه و ضرورت برنامه ریزی های اساسی در حوزه توسعه اجتماعی و اقتصادی در این استان دارد. تمام این مسائل ناشی از ناطرازی در حوزه توزیع ثروت می باشد. اگر در تهران و دیگر شهرهای بزرگ کشور وضعیت زندگی مردم همچون سیستان و بلوچستان بود مدیران و مسئولان چه می کردند. اگر آب مردم تهران قطع می شد و یا طوفان ۱۲۰ کیلومتری گردوخاک شهر پایتخت را دربر می گرفت چه تمهیداتی برای رفاه ونجات مردم صورت می گرفت. آیا این تمهیدات و اقدامات در سیستان هم اجرا می شود و حتی امکان اجرای آن وجود دارد؟! طی یک هفته اخیر نزدیک به هزار نفر بر اثر گردوغبار و طوفان شن در سیستان به مراکز بهداشتی و درمانی منتقل شده اند، آیا این تعداد مصدوم و بدحال برای ورود جدی به حل این بحران کافی نیست؟!