مشکل ما تفاوت در نوع نگاه است!

اخیراً مستندی در مورد یک لاک پشت پیر به عنوان پیرترین موجود زنده دنیا منتشر شد که از سال 1882 میلادی در محوطه فرمانداری جزیره "سنت هلن" توسط انگلیس نگهداری می شود. این لاک پشت پیر از اقیانوس هند توسط نیروی دریایی بریتانیا به این منطقه منتقل شد و از آن زمان تاکنون از آن نگهداری می شود تا اینکه دوسال پیش نامش در کتاب گینس ثبت شد.
این لاک پشت جنگ های داخلی آمریکا، جنگ جهانی اول و دوم، بمباران اتمی هیروشیما و جنگ و سرد و انفجار چرنوبیل و حوادث بسیاری را در این جهان مشاهده کرده و نزدیک به دوقرن حیات را تجربه می کند.
دولت انگلیس و دانشمندان و آزمایشگاه های معتبر این کشور به صورت رایگان مدام این لاک پشت را مورد بررسی و مداوا قرار می دهند. براساس قانونی نانوشته تمامی فرمانداران موظف به مراقبت از آن هستند، بانک مرکزی بریتانیا عکس آن را بر روی سکه ضرب کرده و تمبر یادبود آن منتشر شده و تبدیل به یکی از جاذبه های گردشگری مبدل شده است. مردم محلی برایش تولد می گیرند و غذای مورد علاقه اش را تهیه می کنند.
آن وقت ما برای حفاظت از "یوز ایرانی" به عنوان گونه ای رو به انقراض برای نگهداری از دو توله یوز به بهانه نداشتن بودجه مالی کافی حاضر به استخدام مربی خارجی و واردات شیرخشک مخصوص و اختصاص مکانی مناسب برای نگهداری از آنها و مادرشان نبودیم...
مسلماً اگر آن لاک پشت دو قرن عمر کرده و یوزایرانی در آستانه انقراض است به سبب نوع نگاه ما به محیط زیست بوده و الباقی مسائل حاشیه و بهانه قلمداد می شوند.