غربالگری جنین فقط یک آزمایش نیست...

در راستای سیاست های ترسیم شده درمورد افزایش و جوان سازی جمعیت شاهد طرح ها و برنامه هایی هستیم که مشخص نیست با چه منطق کارشناسی شده در حوزه اجتماعی تصویب شده است. بخشی ازاین برنامه های پر ابهام مربوط به سلامت جنین در ماه های ابتدایی است که می بایست با آزمایشات غربالگری مورد بررسی قرار گیرد.
این بررسی از حیث سلامت ژنتیکی جنین صورت می گیرد تا در صورت نارسایی های احتمالی و ناقص و معیوب بودن جنین در همان ماه های ابتدایی و پیش از تشکیل اجزای اصلی بدنش مورد سقط قرار گیرد و از
به دنیا آمدن یک نوزاد با انواع ناهنجاری های ژنتیکی و یا نقص عضو اساسی جلوی گیری شود.
این آزمایشات مرسوم طی سیاست های جوان سازی جمعیت کنارگذاشته شد و تنها با تشخیص و دستور پزشک متخصص انجام می شد. به عبارتی اگر والدین آگاهی کافی در این زمینه نداشته باشند و برای بررسی سلامت جنین در ماه های ابتدایی به سراغ متخصص نروند، هیچ تضمینی برای جلوگیری از به دنیا آمدن یک نوزاد نارس و ناقص وجود ندارد.
این اتفاق واقعاً برای والدین وحشتناک است...!
اما بدتر از این وضعیت، اقدام جدید وزارت بهداشت مبنی بر توقف صدور مجوز تولید و واردات کیت‌های غربالگری سه ماهه اول بارداری است. با توقف صدور مجوز تولید و واردات کیت‌های غربالگری سه ماهه اول بارداری، حتی اگر والدین یا پزشک متخصص هم درخواست غربالگری بدهند این کار امکانپذیر نخواهد بود چرا که باید کیت در دسترس آزمایشگاه‌ها باشد که بتوانند اقدام به غربالگری کنند و اگر کیت چه به صورت تولید داخل و چه به صورت وارداتی نباشد، غربالگری هم دیگر معنایی نخواهد داشت.
ایجاد محدودیت برای انجام این آزمایش ها موجب می گردد تا این کیت‌ها به صورت غیرمجاز و با قیمت‌های سرسام‌آور تأمین شوند که در این شرایط علاوه بر تحمیل هزینه به مردم، استاندارد و کیفیت این کیت‌ها نیز زیر سئوال خواهد رفت.
درخواست و انتظار از مسئولان و برنامه ریزان در حوزه افزایش جمعیت این است که قدری در تصمیمات خود تأمل کنند. چه عاملی می تواند یک آزمایش معقولانه و حساس را از روند فرزندآوری حذف کند و مانع از آن شود که آینده و سلامت یک خانواده و یک جامعه مورد فشارهای روانی و مادی قرار گیرد.
آیا تصمیم گیران و دستوردهندگان به این فکر کرده اند که با به دنیا آمدن یک نوزاد نارس ژنتیکی که تنها یکی از انواع آن مبتلایان به "سندروم داون" هستند چه بلایی برسر پدر و مادر و دیگر فرزندان احتمالی خواهد آمد.
برای اطلاع از مخارج نگهداری و مراقبت های پزشکی از این بیماران می توانند سری به بهزیستی بزنند تا وضعیت این افراد را ببینند. حال تصور کنید چنین بیمارانی را والدین بخواهند در خانه نگهداری کنند و باید 24ساعته برای نگهداری آنها وقت بگذارند تا به خود و دیگران آسیب نزنند و داروهای آرامبخش بخورند تا از تشنج و شوک های عصبی درامان بمانند. آیا مسئولان خبر از قیمت داروهای ژنتیکی دارند و می دانند اگر دوز این داروها کم و زیاد شود و یا با تاخیر به بیمار برسد چه حالات غیرقابل کنترلی را در آنها به وجود می آورد.
فقط در یک جمله باید پرسید آیا پدر و مادرها باید برای یک عمر داغدار فرزندی بیمار باشند و آب شدن آن را نظاره گر شوند، فقط به خاطر اینکه یک دوره آزمایش غربالگری را انجام نداده اند؟!