دانشگاه عرصه کیفیت افزایی است

قلب علم و صنعت کشور در دانشگاه ها می تپد و موتور محرک هرگونه توسعه پایدار در این فضا روشن می شود.
با چنین توصیفی فراهم سازی شرایط مناسب برای رشد و تعالی دانشگاه و دانشجویان امری ضروری و با اولویت تلقی می شود. باید برای افزایش توان و اثر گذاری دانشگاه بیشترین و بهترین امکانات آموزشی را عملی کرد.
در این زمینه بار اصلی آموزشی و تربیتی بر دوش اساتید و اعضای هیات علمی دانشگاه ها می باشد. چرا که اساتید به عنوان پایه ها و شالوده اصلی جریان علمی کشور تلقی می شوند.
حال اگر این مسئله را درگیر موضوعات غیر علمی نمائیم طبیعی است که روند کیفیت افزایی علم و توسعه در کشور دچار اختلال شود.
لذا هرگونه اختلال در این زمینه می تواند آثار منفی بسیاری برای حرکت علمی کشور و آیندگان داشته باشد.
اخیرا اخبار متعددی در مورد تزریق تعداد زیادی عضو جدید به هیأت های علمی دانشگاه ها، منتشر شده است.
البته برخی مسئولان به طور ضمنی این مسئله را تأیید کرده اند اما هنوز واکنش رسمی از سوی وزارت علوم منعکس نشده است.
اما مگر هیات علمی قابل تزریق آن هم بصورت انبوه است؟! جایی که باید بیشترین دقت و حساسیت را در کیفیت سطح دانش و مهارت اساتید در نظر گرفت.
چرا که آن کانونی که هدایت علمی و تربیتی جوان دانشجو را به دست می گیرد و آینده و اهداف توسعه کشور را ترسیم می کند،هیات علمی است.
نمی توان به صورت انبوه عده ای را بدون دقت کافی از حیث کیفیت علمی و سایر شایستگی ها به دانشگاه‌ها تزریق کنیم و به کلاس بفرستیم به این پشتوانه که آنها  نسبت به بقیه اساید دارای توانایی های ویژه خواهند داشت.
نام این دیگر دانشگاه نیست! چراکه ساحت علم و دانش به پای مباحث دیگر قربانی می شود و کیفیت فدای کمیت سلیقه ای خواهد شد.
اگر چنین کاری انجام شود احتمال آن می رود که تا نسل ها درگیر تبعات سلبی آن خواهیم بود.
شکی نیست تخلف از قانون و هنجار شکنی از سوی هر فردی و در هر جایگاهی قابل پیگیری است. اما این موضوع نباید موجب اخراج و انفصال افراد از موقعیت شغلی و اجتماعی آنها گردد.
 مسلما در این شرایط حساس، نسبت به اینگونه امور باید با تدبیر، سعه صدر، دقت بیشتر و با در نظر گرفتن جمیع جهات عمل کرد چراکه آثار مخرب آن برای کشور و نسل های آینده بشدت فزاینده خواهد بود.