جایگزینی حسرت به جای لذت!

ورزش مایه تندرستی و نشاط است و فوتبال جادوی این عرصه شناخته می شود و قادر است اشک ها و لبخندها را در کنار هم توأم با لحظات پر هیجان ایجاد کند. از قضا جامعه ما نیز جوانان بسیاری دارد که علاقمند فوتبال و فوتبالیست های حرفه ای هستند.
در رده باشگاهی فرصتی پیش آمده تا تیم های ایرانی در برابر تیم های عربی قرار بگیرند که توانسته اند به هر وسیله ای ستارگان بزرگ جهان را به خدمت بگیرند. حضور این ستارگان در ایران برای بسیاری از جوانان اوج هیجان را به همراه دارد که بتوانند از نزدیک فوق ستاره هایی را ببینند که تاکنون فقط از قاب تلویزیون بازی آنها را مشاهده کرده اند.
اما در چنین فضایی آمادگی کافی برای این حضور را نداشته ایم و این ها همه نشان از مدیریت های غیراصولی و ضعیف دست اندرکاران در این عرصه است. اینکه تجهیزات کمک داور ویدئویی(VAR) از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا به کشورمان آورده شود مایه خجالت است!.
اینکه طی این سال ها چند میلیون دلار و یورو ما صرف جریمه ها و شکایت های مربیان و بازیکنان خارجی کرده ایم موضوعی جداگانه است، اما واقعاً یعنی امکان فراهم سازی این امکانات و خرید تجهیزات برای کشوری به این پهناوری و با این تعداد جمعیت جوان مشتاق فوتبال وجود نداشته است!؟.
حسرت برانگیزتر اینکه برخی از این بازی ها قرار است بدون تماشاگر انجام شود و دوستداران فوتبال از دیدن یک رویداد ورزشی پرهیجان محروم هستند. البته برخی از این محرومیت ها به سبب برخی رفتارهای غیر اخلاقی توسط برخی از تماشاگران در ادوار قبلی بوده است، اما آنچه برای جوانان و علاقمندان از این بازی ها باقی می ماند، حسرت است...