از ساخت جاده های جدید جهانی خبرداریم؟!

داشتن امکان جغرافیایی برای ایجاد مسیرهای ترانزیتی و حمل و نقل بین المللی در عرصه های مختلف به عنوان یکی از مزیت های قدرت افزا برای کشورها تلقی می شود. چرا که امروز داشتن مسیرها و کریدورهای حمل و نقلی به عنوان ابزار و اهرم قدرت در حوزه های اقتصادی، سیاسی، امنیتی و نظامی قلمداد می شود.
به همین سبب است که می بینیم قدرت های بزرگ جهانی که اهرم و ابزار اقتصادی را به دست دارند به شدت در حال ایجاد مسیرهای اختصاصی برای خود در گوشه کنار جهان هستند و حتی در این زمینه به دنبال تغییر مسیرهای اصلی از برخی کشورها به سمت کشورهای همراه و مدنظرشان هستند.
ایران به واسطه خاصیت های خاص دسترسی به مرزهای آبی و خاکی و جایگاهش به عنوان دروازه شمال و جنوب و غرب و شرق، یکی از کشورهایی است که از دیرباز به عنوان یک مرکز ترانزیتی قلمداد شده و امروز با توجه به امکانت و تکنولوژی های موجود می تواند از این مزیت به عنوان ابزار تولید قدرت و ثروت بهره مند شود.
اما متأسفانه ما از این پتانسیل عظیم غافل مانده ایم و فراموش کرده ایم که مسیرترانزیتی نیاز به تعاملات دیپلماتیک و سیاسی دارد و بروز هرگونه بی اعتمادی، رونق این مسیرها را خواهد کاست. اما این پایان کار نیست امروز شاهدیم که کشورهایی همچون چین و آمریکا به عنوان قدرت های جهانی در حوزه اقتصاد درحال تغییر جاده ها و مسیرهای ترانزیتی برمبنای نگاه امنیتی خود هستند.
تغییر مسیرها از جنوب ایران به سمت مسیرهای دریایی در کشورهای عربی، تغییر مسیرها در جاده ابریشم سنتی از شمال ایران به سمت منطقه قفقاز، تغییر مسیرها از شرق به غرب و حتی تغییر مسیرهای هوایی از آسمان کشورمان، همه نشانگر از دست رفتن این پتانسیل عظیم و قدرت ساز می باشد.
اگراین مسئله ملی نادیده بگیریم قطعاً اعتبار و وزن بین المللی خود را در حوزه ترانزیتی از دست خواهیم داد.