کودکان بیمار و والدین نگران

شاید در این دنیا هیچ دردی سخت تر از دیدن رنج و درد کودکان برای والدینشان نباشد. آن زمان که فرزندی روی دست پدر و مادرش از بیماری درد می کشد سخت ترین لحظات برای والدین رقم می خورد و سعی می کنند تا جانشان را هم بدهند تا فرزندشان از درد و رنج رهایی یابد.

کودکان بیمار و والدین نگران

شاید در این دنیا هیچ دردی سخت تر از دیدن رنج و درد کودکان برای والدینشان نباشد. آن زمان که فرزندی روی دست پدر و مادرش از بیماری درد می کشد سخت ترین لحظات برای والدین رقم  می خورد و سعی می کنند تا جانشان را هم بدهند تا فرزندشان از درد و رنج رهایی یابد.
امروز کودکان سرطانی در کشورمان به سبب کمبود داروهای باکیفیت سرطان و گرانی بی حد و حصر آن بعضا از ادامه درمان باز می مانند و جلوی چشم والدین همچون شمع آب می شوند.
امروز دل والدین کودکان سرطانی در کشورمان خون است اما به سبب درد خاموشی که دارند کسی صدای درد و زجه هایشان را نمی شنود.
بیان این مطالب از باب وزن کردن درد و رنج این و آن نیست، بلکه جلب توجه مسئولان به وضعیت نامناسب درمان بیماران سرطانی  است.
جلب توجه به وضعیت نبود داروهای سرطانی و قیمت هایی که تصورش هم برای مردم قابل درک نیست.  شاید مشکل از اینجا شروع می شود که داروهای سرطانی در داروخانه ها نایاب،اما در دست دلالان خیابانی و اینترنتی موجود است!.
دکترها برای درمان داروهای استاندارد و با کیفیت تجویز می کنند اما هیچکدام از آنها در داروخانه ها و مراکز درمانی موجود نیست و مردم مجبورند تا به سراغ تهیه آن از بازار سیاه بروند.
قیمت های نجومی و باورنکردنی داروها والدین را مستاصل می کند و هنگامی که قادر به خرید آن نیستند آرزوی مرگ می کنند تا درد و رنج فرزندشان را نبینند.
چه تعداد از خانواده های ایرانی قادرند قرص های چند میلیون تومانی و آمپول های 10 تا 20 میلیون تومانی یا کمتر و بیشتر را برای چند وعده مصرف در ماه از بازارهای سیاه تأمین کنند.
برخی از این بیماران مجبورند در ماه دو تا سه بار تزریق و دریافت دارو داشته باشند تا بیماری در بدنشان گسترش پیدا نکند. آیا همه پدرها درآمد  ۵۰ میلیونی به بالا دارند یا باید مرگ تدریجی دلبندشان را ببینند!
اما رویکرد نهادهای مرتبط با وضعیت داروی کشور به هیچ وجه با وضعیت و واقعیت حال مردم همخوانی ندارد. مسئولان از خودکفایی ۹۷ درصدی دارو می گویند و از تأمین داروی مورد نیاز بیماری های خاص وعده می دهند. اما وقتی به سراغ انجمن های حمایت از این بیماران می رویم می بینیم که ماه هاست داروهای خاص سهمیه بندی هم به دست بیماران نرسیده است.
داروهایی که عدم مصرف و یا بی کیفیتی آن(نمونه های داخلی) حال بیمار را بد و قادر به کنترل رشد بیماری نیست.
  انتظار زیادی نیست که از مسئولان مربوطه بخواهیم در راستای انجام امور محوله و رفع درد و رنج بیماران و والدینشان اقدامات لازم را پیگیری نمایند.