املاک دانشگاه ها سرمایه ملی است

اخیراً در چند مورد مشابه درچند استان شاهد درگیری هایی میان برخی مسئولان دانشگاه ها با سازمان ها و ادارات دولتی و نظامی بوده ایم که بر سر تصاحب زمین با یکدیگر درگیر شده اند و این اختلافات بعضاً به برخورد کشیده شده است.
در اکثر این موارد مقامات دانشگاهی به سبب شأن و جایگاه علمی و آموزشی خود و نداشتن قوه قهریه در برابر دیگر سازمان ها کوتاه می آیند و نهایت کاری که می توانند انجام دهند تشکیل پرونده و شکایت از نهاد مذبور است. آن هم به سبب مطول بودن سیکل حقوقی و اداری مشخص نیست چند ماه و یا چند سال به طول بینجامد تا به نتیجه برسند. درحالی که اغلب طرف درگیر با دانشگاه در این مدت اقدام به دیوار کشی و ساخت و ساز و حریم سازی می کنند و در آخر به سبب صرف هزینه های هنگفت از بیت المال حفظ وضع موجود به عنوان راهکار حل اختلاف به طرفین توصیه می شود.
اما حرف برسر این است که به فرض مثال درتمامی دعاوی اختلافی بر سر زمین و املاکی که در اختیار دانشگاه ها قرار گرفته است حق با طرف مقابل است و حتی بدتر از آن بخشی از این زمین ها را دانشگاه تصرف کرده باشد. آیا عمل و اقدام و اولویتی مهمتر و با اهمیت تر از آموزش و گسترش فضای علمی و دانشگاهی کشور وجود دارد. این به معنای هرج و مرج و زیاده خواهی دانشگاه نیست، بلکه حرف برسر این است که نهادها و سازمان های دیگر که از قضا هم قدرت و ثروت بیشتری نسبت به دانشگاه دارند به پاس حفظ حرمت دانش و دانشجو و استاد، کمی با این فضا همراهی داشته باشند و مطمئن باشند که فرزندان خودشان و فرزندان این کشور در این فضا آموزش خواهند دید.