چقدر جای خوب ها خالی است

دوروزقبل نیز در این ستون به بهانه آئین گرامی داشت و بدرقه پیکر دکتر"محمدعلی اسلامی ندوشن" در مورد نقش و جایگاه مفاخر ایران زمین نوشتیم. اما جاذبه و جایگاه این استاد و دانشمند گرانقدر به قدری است که رصد هر گوشه از حضور و فعالیتش برای ایران آنچنان ارزشمند است که نمی توان به سادگی از آن گذشت.
این استاد نثر پارسی شیفته فردوسی بزرگ شاعر ایران زمین بود که پارس و زبان پارسی را به رنج زنده کرد و زنده نگه داشت. اما این شیفتگی دکتر ندوشن به فرودسی و ایران تنها وجه تعالی زندگی ایشان نبود و آنچه وی را در میان نهله های ادبی،تاریخی، فلسفی، حقوقی و حتی سیاسی بزرگ و عزیز داشته بود، حسن خلق و رفتار نیکومنشانه وی به گواه تمامی همفکران و دگراندیشان مشتاق وی می باشد.
نمی توان ایران پژوه و حقوق دان و یا تاریخ شناسی را یافت که بنابر سلیقه و یا موضع گیری های علمی و سیاسی و اجتماعی مورد واکنش های
دگر اندیشان قرار نگیرد و مواجهه ای با دیگر جریان های فکری نداشته باشد.
اما دکتر ندوشن به پاس صداقتی که در زندگی شخصی و کارحرفه ای داشت همواره مورد پذیرش همگان در عرصه های علمی،ادبی و حتی سیاسی بود.
دکتراسلامی ندوشن شیفته فردوسی بود و در جوار عطار و خیام آرام گرفت اما در آخرین تصویری که از او در مستندی ثبت شده این سخن حافظ را یادآور می‌شود:
جهان و کار جهان جمله هیچ برهیچ است
 هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق
اگر این شعر از جناب حافظ و تکرارش از زبان بزرگ مردی همچون دکتر ندوشن را به جان خرد بپذیریم قطعاً شاهد بسیاری از رفتارها به صورت شخصی و اجتماعی نخواهیم بود...