کادر درمان را به سمت مهاجرت هُل ندهیم

درباره آخرین وضعیت کمبود نیروی پرستاری در کشور و روند مداوم گرفتن مدارک تخصصی برای مهاجرت، چندین نوبت مطلب نوشته ایم اما هربار که با این موضوع برخورد می کنیم، شاهد وخیم تر شدن اوضاع و ادامه سیاست های بی توجهی به این قشر از سوی مسئولان هستیم.
متأسفانه در چند سال گذشته باتوجه به عدم رعایت ضوابط در استخدام و افزایش دستمزد و کاهش ساعات کاری کادر درمان، مشکل کمبود شدید نیروی پرستاری در کشور تبدیل به معضلی جدی در حوزه سلامت عمومی گردیده است. براساس آمارهای سازمان نظام پرستاری در حال حاضر حداقل با کمبود 100 هزار نفر نیروی پرستاری درکشور مواجه هستیم.
این درحالی است که براساس گفته برخی مسئولان وزارت بهداشت سالانه حدود 10هزار نفر نیروی پرستاری در کشور تربیت می شوند. البته این آمار از سوی کادر درمان همواره مورد انقولت بوده و معتقدند این آمارها واقعی نیست و نمی توان نمود این حضور را در مراکز درمانی مشاهده کرد و اغلب نیروهای جدید نیز اغلب دانشجویانی هستند که برای آموزش و طرح خود در مراکز حاضر می شوند که هیچ مسئولیتی در قبال وضعیت بیماران ندارند و حضورشان برپایه آموزش است نه خدمت.
از سوی دیگر آمارها نشان می دهد سالانه در حدود بین 3 تا 4 هزار پرستار متخصص و با تجربه از کشور خارج می شوند و این فاجعه ای برای کیفیت خدمات پزشکی درکشورمان تلقی می شود. اغلب این پرستاران بیش از 10 سال سابقه کار دارند و نیرویی ارزشمند برای هر مرکز درمانی تلقی می گردند.
اما دیدن وضعیت پرداختی های مالی این پرستاران انسان را مجبور به سکوت می کند و نمی تواند در مورد اپیدمی شدن مهاجرت آنها به خارج از کشور انتقادی داشت و یا به آنها توصیه کرد تا بمانند و ادامه خدمت
 به مردم مبادرت ورزند.
سازمان نظام پرستاری اعلام کرده است که پرستاران به‌ازای هر ساعت اضافه‌کاری، به‌طور متوسط مبلغی حدودا معادل ۱۵هزار تا ۳۵هزار تومان دریافت می‌کنند!. این رقم ها مایه تأسف است و حرفی باقی نمی گذارد و اگر در مقابل یک پرستار یا کادر درمان قرار بگیرید و او در مورد دریافتی ماهانه و ساعات اضافه کاری خود صحبت کند، چه جوابی می توان به وی داد.
آیا می توان به این قشر توصیه کرد به خاطر ارزش خدمت و حسن اخلاق و انسان دوستی به کارخویش ادامه دهید و از رفتن به خارج از کشور و داشتن یک زندگی معمولی صرف نظر کنید. آیا این سفارش و نصیحت به آنها منطقی و حتی انسانی است.
آیا این رواست که یک انسان بیش از نیمی از عمر مفید خود را صرف تحصیل و آموزش نماید و پس از آن در حساس ترین بخش جامعه یعنی در نظام سلامت عمومی مشغول به کار شود، اما حقوق و دستمزدش از یک کارگر ساده روزمزد هم کمتر باشد. آیا این منطقی و برپایه عدالت اجتماعی است.
چطور می توان انتظار داشت که یک پرستار دوشیف کاری در بیمارستان مشغول به کار باشد و به ازای هرساعت اضافه کاری حدود 15 تا 35 هزارتومان دریافت کند.
رفتن و مهاجرت به خارج از کشور امری بسیاری طبیعی در چنین وضعیتی است و اگر کسی بتواند و امکان رفتن را داشته باشد و این کار را نکند قطعاً خود را متضرر خواهد یافت. این افراد همچون دیگر اقشار جامعه با هزینه های سنگین معیشت اعم از کرایه خانه، خوراک، پوشاک، تحصیل، و... مواجهند، آیا با چنین سطح از دریافتی مالی می توانند اموراتشان را حل و فصل کنند.
باید به جای بی توجهی و هل دادن کادر درمان به سمت مهاجرت، سیاست های مالی و استخدامی این قشر را مورد توجه قرار داد و با جبران کاستی های موجود زمینه را برای ماندگاری و رضایت این قشر را فراهم کرد. هیچ کس از ترک وطن خرسند نمی شود...