حداقل قدردان این تمدن باشیم

در دنیایی که کشورها در حال اعتبارافزایی ملی برای خود هستند و در این مسیر اقدام به جعل و سرقت تاریخ و تمدن دیگر ملت ها می کنند، داشتن پشتوانه های فرهنگی و تمدنی ایران باستان برای ما میراثی گرانبهاست که متأسفانه قدر آن را نمی دانیم.
چه بسیار فرصت طلبانی که در ادوار مختلف آثار و میراث تاریخی این سرزمین را به سرقت بردند و آن را در حراجی ها دست به دست فروختند و یا مصادره کردند. اما افسوس مضاعف اینجاست که خود ما به عنوان وارثان این تمدن و میراث چند هزار ساله اقدام مناسبی برای نگهداشت و حفظ این آثار نمی کنیم.
اخیراً تعداد زیادی از الواح دوران هخامنشی با رایزنی های دیپلماتیک و اقدامات حقوقی چندین ساله از آمریکا و اروپا به کشورمان تحویل داده شد. اما مسئولان امر از نداشتن فضا و جای مناسب برای نگهداری از آنها و یا به معرض نمایش گذاشتن آنها خبر می دهند!.
آیا واقعاً در این همه هیاهوی سیاسی و اقتصادی و رقم های چندهزار میلیاردی که در میان نهادهای مختلف رد و بدل می شود، کسی به فکر حفظ فرهنگ و تمدن باستانی ایران نیست که حداقل فضایی را متناسب با استانداردهای حفظ میراث فرهنگی و تاریخی فراهم کنند.
وقتی این رویه مدیریتی را مشاهده می کنیم، به این فکر فرو می رویم که اگر این الواح و دیگر آثار تاریخی ایران اگر به داخل کشور بازنگردد، شاید عمر و شرایط بهتری به لحاظ نگهداری داشته باشند و حداقل آیندگان ایران، سرشت نیاکانشان را در موزه های اروپا و آمریکا مشاهده کنند!