آسیب جدی بر فرهنگ و سنت های ایرانی

ارزشمند ترین داشته های هر ملتی میراث فرهنگی و تمدنی آن است که با هیچ ملاک و معیاری قابل سنجش و قیمت گذاری نیست. این هویت برگرفته از رسوم و سنت هایی است که درچارچوب فرهنگ هرملتی شناخته می شود.
اهمیت این موضوع به قدری است که برخی کشورها این روزها به دنبال هویت سازی و حتی سرقت هویت از دیگر کشورها هستند. چرا که ثروتمندترین کشورها بدون داشتن فرهنگ اصیل و ریشه های تمدنی چیزی برای عرضه کردن در میان ملل ندارند.
خوشبختانه به لحاظ مباحث فرهنگی و تمدنی کشورمان بسیارغنی است، اما متأسفانه این ثروت به سبب اصطحکاک با دیگر بحران ها درحال کمرنگ شدن و بعضاً فراموشی است(جدای از اینکه فرهنگمان نیز درحال به سرقت رفتن است).
یکی از سمبل های فرهنگ ایرانیان آئین و سنت نوروز و زیرشاخه های آن همچون چیدن سفره هفت سین، جمع شدن کوچکترها در کنار بزرگترها، دید و بازدیدها درایام نوروز، استفاده از آجیل و میوه و خوردن غذاهای سنتی که هریک برای خود فلسفه ومعنایی دارند.
این رسم و رسوم امروز به سبب فشارهای معیشتی و اقتصادی تحت تاثیر قرار گرفته است و مردم ناچاراً مجبور به نادیده گرفتن و عبور از چنین سنت های تمدنی و اخلاقی هستند. اینکه به سبب فشارهای اقتصادی مردم نتوانند خرید عیدانه داشته باشند، عملاً مصداق عینی کمرنگ شدن این سنت ها می باشد.
امروز دیگر آجیل شب عید از سفره های مردم حذف شده است و اگر هم تهیه گردد به مقداری بسیاری کم و به شکلی حتی اعضای خانواده در خوردن آن مراعات می کنند.
اینکه شب عید باید سبزی پلو باماهی بخوریم یا نه، مراد بحث نیست، بلکه هدف این است که این رسم و رسوم به سبب گرانی قیمت ها و مشکلات اقتصادی درحال حذف شدن است و فراموشی آن میراثی ارزشمند را از آیندگان دریغ خواهد کرد.
اما مهمترین وجه این بحران زمانی است که مشکلات اقتصادی در این رسوم فرهنگی موجب از بین رفتن دید و بازدیدهای گرم و دسته جمعی میان خانواده ها می گردد. امروز وضعیت مالی افراد بازنشسته که اغلب بزرگان خانواده و فامیل خود هستند به گونه ای نیست که بتوانند پذیرایی مناسب از مهمانان داشته باشند و اگرهم انجام می دهند با تحمل فشار مالی فراوان این گونه دورهمی ها را برگزار می کنند.
شاید در ظاهر بیان موضوعات خیلی ساده و حتی کم اولویت قلمداد گردد اما واقعیتی است که اثرات و تبعات بسیار سنگینی را در تضعیف و کمرنگ شدن فرهنگ و رسوم ملی و اخلاقی دارند که تمام آنها برگفته از ارزش ها و آیین مذهبی ماست.
باید برای فرهنگ و حفظ آداب و رسوم ملی و تمدنی کشور دغدغه داشت و برای آن اولویت قائل شد. حفظ آثار فرهنگی کشور کم از حفظ آثار و ابنیه تاریخی نیست(هرچند که برای آن هم اهمیت قائل نیستیم) و باید برای آن برنامه ریزی داشت تا این میراث گرانبها برای آیندگان با صحت و سلامت باقی گذاشته شود و مهمتر از همه اینکه از سوی کشورهای دیگر مصادره نگردد.