فقط تسلیت کافی نیست...

دو حادثه ناگوار طی روزهای گذشته موجب آسیب به جان و مال برخی از هموطنان گردیده و در هر دو مورد می توان عامل مدیریت غیراصولی و رعایت استانداردهای لازم را مشاهده کرد.
در حادثه آتش سوزی بیمارستانی در رشت تکرار صحنه ای بود که طی سال های گذشته بارها در شهرهای مختلف و حتی به طرز اسفباری در پایتخت نیز مشاهده کردیم، اما همچنان تکرار می شود و در هر حادثه هیچ مسئولی، مسئولیت را به گردن نمی گیرد و به صرف یک پیام تسلیت از آن عبور می کند.
در حادثه زلزله کاشمر نیز که درآن چند نفر از هموطنان زیر آوار جان خود را از دست دادند و بیش  از 300 واحد مسکونی غیرقابل سکونت شده‌اند. دو هزار واحد مسکونی هم در شهر و روستاها آسیب دیده‌اند. این در حالی است که چند سال قبل گفته بودند 80 درصد خانه‌های قدیمی کاشمر در خطر زلزله قرار دارند.
قرار بود در چهار سال حدود ۷ هزار خانه در کاشمر نوسازی شود. برای این کار تسهیلات با سود بانکی بالا در نظر گرفتند اما تا سال پیش فقط حدود ۵۰۰ خانه بازسازی شد.
این طرح ها و برنامه ها باید توسط کدام فرد و نهاد اجرا و عملیاتی شود. قطعا هر طرحی با در نظرگرفتن هزینه های مالی تصویب می شود، بودجه آن کجاست؟ اگر تأمین شده پس چرا خانه ای بازسازی نشده، و اگر بودجه تخصیص نیافته مشخص شود علت و مسئول آن کیست.
ساختار مدیریتی ما عادت به مدیریت پیشگیرانه ندارد و همواره پس از وقوع حادثه به فکر علاج خواهیم بود و با صرف هزینه هایی چند برابری قادر به جبران خسارات نخواهیم بود.
اگر یکبار مدیران و مسئولان مربوطه در وقوع چنین حوادثی را بازخواست و پای میز پاسخگویی بکشانیم قطعا مدیران دیگر درصدد پیگیری امور محوله خواهند بود.
همین امروز در پایتخت کشور ده ها بیمارستان و ساختمان تجاری هشدار قرمز دارند و هر لحظه امکان آتش سوزی و یا تخریب بر اثر زلزله دارند اما هیچکس آن را به گردن نمی گیرد و پس از وقوع حادثه نامه های اداری متعدد منتشر می شود که همه نهادها از قبل هشدار داده اند! اما هیچ فرد و نهاد مسئولی پاسخگو نیست که چرا اقدامی فراتر از دو خط نامه انجام نداده اند؟!
جان مردم را ارزشمند بدانید، با رفتن هر عزیزی چندین خانواده داغدار می شوند. با ریختن هر سقفی بنیان خانواده ها از هم پاشیده می شود.