مشکلات مردم منتظر چشم اندازها نمی ماند

کشور در حال تغییر و تحولات سیاسی است و از نگاه بدنه حاکم بر امور وضعيت اقتصادي كشور روي ريل پيشرفت قرار دارد؛ و از نظر مردم تداعي كننده شرايطي است كه سخت ترين فشارهاي معيشتي را برجامعه تحميل كرده است. آنچه از اين تفاوت در برداشت درميان مسئولان و مردم حاصل شده، وضعيت اقتصادي و معيشتي جامعه را تبديل به گره هاي كوري نموده است كه به نظر نمي رسد به سادگي قابل باز شدن باشد.
البته ناگفته نماند مشكلات اقتصادي مردم خيلي پيچيده نيست و مردم چيز زيادي از بدنه رسمي كشور مطالبه نمي كنند، بلكه اصلي ترين مطالبه مردم ضرورت ايجاد توازن ميان درآمدها و هزينه هاست. مردم نمي توانند بپذيرند كه درازاي كار و فعاليتي كه انجام مي دهند درآمدي كسب كنند كه تأمين كننده مخارج روزمره آنها نيست!.
مخارج روزمره نيز خود به اولويت بندي هاي جديد تبديل شده است كه جامعه را در تنگناي بيشتري قرار داده و امروز تمام توان مالي خانواده هاي ايراني صرف مسكن و خوراك مي شود . به عبارتي بهتر تمام درآمد يك خانواده صرف تأمين حداقل ها در حوزه مسكن و خوراك مي گردد.
بسياري از وجوه زندگي خانواده هاي ايراني درحال افول و بعضاً حذف گرديده است. نمي توان نسبت به اين موضوعات بي تفاوت بود. حرف از آسيب شناسي نيست، بلكه درمورد ابتدايي ترين مطالبات عمومي هشدار داده مي شود كه ممكن است بي توجهي به آنها تبعات سنگيني براي كشور به همراه داشته باشد.
تغییر و تحولات سیاسی اگر برای مردم نتیجه بخش نباشد و تحولات در بالای هرم قدرت و سیاست باشد و اجتماع از آن نفعی نبرند قطعاً این تحولات بی نتیجه خواهد ماند و صرفاً قدرت دست به دست شده است. درحالی که مردم هر روز که صبح می شود و پا از خانه بیرون می گذارند هزینه های سنگینی را متحمل می شود که قادر به تأمین آن نیستند.
آری تغییر و تحول نیاز به زمان دارد؛ اما بیماران سرطانی که هر روز باید دنبال دارو باشند و یا بیمارانی که مجبور به شیمی درمانی با داروهای خارجی هستند در حال دست و پنجه نرم کردند با مرگ می باشند و زندگی را به صورت روزشمار دنبال می کنند. این اقشار نمی توانند منتظر بمانند تا برنامه های بلند مدت و چشم اندازهای اقتصادی خود را نشان دهند و بعد آن به دنبال درمان باشند.
درد مردم را تمامی نیست و نمی توان گفت چون انتخابات داشتیم و شور و هیجان سیاسی بر فضای کشور حاکم بوده مردم کرایه خانه ندهند، غذا نخورند، هزینه های روزمره را تأمین نکنند. چه مسئولان فعلی و چه مدیرانی که احتمالاً تا یک ماه دیگر برکشور حاکم می شوند اولویت خود را رسیدگی به اوضاع مردم بدانند تا بلکه باری از دوش جامعه برداشته شود.