توان برنامه ریزی برای داشتن یک المپیک !

هر ورزشکاری در دوران حرفه ای فعالیتش آرزو دارد تا به بازی های المپیک برسد. این رسیدن به المپیک خود آرزویی جدا از موفقیت در آن است. به عبارتی رسیدن به رقابت های المپیک و شرکت در رژه ورزشکاران آن یک رویای با شکوه است که امکان تحقق دارد.
برهمین اساس مدیران ورزشی در کشورهای مختلف تمام تلاش خود را به کار می گیرند تا با برنامه ریزی دقیق و حساب شده کاروانی بزرگ به لحاظ کمی و کیفی راهی مسابقات کنند و در بزرگترین رویداد ورزشی بشری و تاریخی سهم قابل توجهی کسب نمایند و خوش بدرخشند.
این خوش درخشیدن در المپیک به قدری با اهمیت است که شرکت کنندگان برای نحوه حضور درآن اعم از پوشش، سبک چینش ورزشکاران، سبک راه رفتن و حتی مدت زمان حضورشان روی پیست رژه برنامه ریزی می کنند. این تلاش برای خوش درخشیدن برای میزبان  امری واجب است که مورد بحث نیست.
حال نگاهی به نحوه حضور کشورمان دراین رقابت ها داشته باشیم. ورزشکاران اکثراً از شرایط کیفی و برنامه ریزی ورزشی خود ناراضیند و از امکانات محدود و نبود ابتدایی ترین شرایط و تجهیزات ورزشی دلشان خون است. کم نبودند ورزشکاران المپیکی در کشورمان که با هزینه های شخصی تمرین می کردند یا بعد از ورزش مسافرکشی یا فلافل فروشی می کردند و یا در زمان برگزاری مسابقات به سبب عدم فراهم سازی امکانات ورزشی، به صورت مخفی از امکانات وتجهیزات اردوی دیگر کشورها استفاده می کردند!.
زیباترین و باشکوه ترین لحظه حضور در المپیک رژه در پشت پرچم ملی کشورهاست و ورزشکاران با پوشیدن لباس متحدالشکل با غرور گام برمی دارند. ما حتی در همین مرحله نیز شاهد مدیریت غیرکارشناسی شده و  غیراصولی و به زعم برخی کاربران فضای مجازی، شاید عامدانه برای تخریب وجهه ملی و روحیه ورزشکاران با تحمیل یک سبک لباس زشت و بی جذابیت هستیم که همواره مورد تمسخر و انتقاد است.
این برای چندمین دوره المپیک است که لباس کاروان ورزشی کشورمان مورد انتقاد و نارضایتی عمومی قرار گرفته است. با این تفاوت که در دوره های قبل پیش از اعزام ورزشکاران طی مراسمی از لباس آنها رونمایی می شد و این بار برای فرار از این مسئله و پیش بردن نظرات و سلایق مدیران و یا جریان پشت این ماجرا تا زمان رژه کاروان ورزشی در فرانسه کسی از مدل لباس آنها با خبر نبود و دست آخر دیدیم که انگار تیم کادر پزشکی المپیک با روپوش های سفید درحال رژه رفتن است!.
مگر در این مملکت طراح لباس نیست؛ مگر در فرهنگ و ادب این مملکت هیچ اِلِمان فرهنگی یا مولفه های اساطیری اعم از شخصیت های ادبی،ورزشی،تاریخی،حماسی و... نیست که لباسی الهام بخش برتن کاروان ورزشی کنند و این گونه ساده و بی مفهوم و سرد وارد رژه نشوند و سوژه رسانه های داخلی و خارجی نگردند؟! . آیا از ورزشکاری که با این واکنش های تمسخرآمیز و انتقادی مواجه می شود و در همان بدو ورود روحیه و اعتماد به نفسش شکسته می شود، انتظار حضور حماسی و حرفه ای و کسب موفقیت های آن چنانی دارید؟!.
باید فکری به حال این برنامه ریزی مدیران کرد و این در حالی است که  ورزشکاران فلسطینی که بیش 9 ماه در زیر گلوله و بمب هستند و چیزی جز داغ از دست دادن عزیزان تجربه نکرده اند، و اساساً ساختار و سیستمی برای مدیریت اموراتشان باقی نمانده، با این سبک پوشش و لباس وارد میدان شدند و هرگوشه از لباسشان حاوی پیام و نشان از هویت ملی آنها داشت. باید مدال افتخار مدیریت را به آنها داد که این چنین فهم و درک مناسبی از پتانسیل رویدادهای جهانی دارند. به هرحال ما هم  امیدواریم که نتیجه خوبی نصیب ورزشکاران کشورمان شود.