رعایت عدالت در همه جا پسندیده است

برای بسیاری از ما پیش آمده که بعضاً در صف نانوایی افرادی را مشاهده کرده اید که خارج از صف و از وسط جمعیت وارد می شوند و قصد گرفتن نان، حتی یک عدد دارند. اکثر افراد به آنها معترض می شوند و اگر درون صف شخصی به طور جدی مقابل وی نایستد نهایتاً نانش را می گیرد و بقیه را ناراحت می کند و می رود.
شخص خاطی نانش را گرفته است و رفته، اما یک مدل ناهنجاری رفتاری را رقم زده است که از یکسو دیگران را ناراحت ساخته و از سوی دیگر رویه ای غلط را در ذهن افراد و به خصوص کم سن وسال های درون صف ایجاد می کند که به خود این اجازه را بدهند که بدون صف و بدون رعایت حقوق دیگران به دنبال جلو افتادن از دیگران باشند!.
و باید این را در نظر داشت که رعایت عدالت در همه جا کاری بسیار پسندیده و ستودنی است.
با این مقدمه به سراغ ورزشکاران المپیکی کشورمان می رویم که حقیقتاً افتخار آفریدند، به خصوص دختران ایرانی که تاریخ ساز شدند و روحیه و جسارت بسیاری از نوجوانان را تقویت کردند تا به خود اعتماد کنند و عزمشان برای موفقیت بیشتر شود.
شکی نیست که اخبار مربوط به پاداش هایی که برای قهرمانان المپیکی در نظر گرفته شده در روزهایی که جامعه درگیر دردهای معیشتی است، امتیازهای ارزنده ای بود. رقم ها و جوایزی که به آنها اهدا می شود شاید برای بسیاری مردم کشورمان رویایی دست نیافتنی و حتی در مخیله آنها نگنجد. اما هیچکس به آنها خرده نگرفت و گزاره «نوش جانشان» وجه مشترک تمام مردم در قبال موفقیت این شیرزنان ایرانی بود.
اما در ادامه وقتی برخی از آنها تقاضاهایی از جنس ورود به دانشگاه داشتند و تقاضای ورود به رشته پزشکی بدون کنکور داشتند نوعی دل آزردگی را برای مردم به خصوص جوانان به وجود آورد. اینکه چرا باید یک قهرمان المپیک به صرف اینکه در رشته ورزشی تلاش کرده باید بدون تلاش به رشته ای وارد شود که همین امروز بیشترین تبعیضات برای ورود به آن وجود دارد.
رشته پزشکی درکشورمان به گونه پر تراکم است که بعضاً دانش آموزانی با معدل های بالا و سال ها پشت کنکور ماندن موفق به ورود نمی شوند و در مقابل برخی از آنها که با سهمیه های مختلف وارد دانشگاه می شوند جای آنها را می گیرند. این درخواست برخی ورزشکاران المپیکی برای ورود بدون کنکور به دانشگاه آن هم در رشته پزشکی دقیقاً از جنس همین تبعیضاتی است که شاهدش هستیم که بعضاً موجب از بین رفتن عمر و سال های جوانی بسیاری از متقاضیان ورود به دانشگاه می شود.
درک این موضوع کار سختی نیست؛ یک دختر غیور ایرانی سال ها تلاش کرده و در عرصه ورزشی شبانه روز ورزش کرده تا به المپیک برسد و نتیجه تلاش های خود را گرفتن مدال به دست آورده و در ادامه با تجلیل میلیون ها ایرانی و جوایز ارزنده مورد استقبال قرار گرفته است. از سوی دیگر دختری جوان سال ها خود را از لذت هایی همچون ورزش و اقدامات مفرح و شادی آفرین محروم ساخته و ساعت ها در کتابخانه و درخانه خود را صرف درس خواندن کرده تا بتواند به صندلی پزشکی دانشگاه برسد.
حال اگر یکی از آنها بخواهد به صرف موفقیت در حیطه کاری خود به دنبال این باشد که از آخر صف بیاید و در جلوی صف نان بگیرد قطعاً حق بسیاری را ضایع خواهد کرد و موجب دلخوری و اعتراض دیگران می گردد.
امیدواریم جوانان کشورمان که آگاهی و شناخت عمیقی از وضعیت جامعه و همسالان خود دارند متوجه بازخوردهای اجتماعی چنین درخواست هایی باشند. از سوی دیگر انتظار داریم تا مسئولان در مقابل چنین درخواست هایی کوتاه نیایند و به بهانه تجلیل و تقدیر از قهرمانان، تخم تبعیض و بی عدالتی را در دل جامعه نکارند که میوه اش بی ثمر خواهد بود.