شرایط المپیک با آسیایی فرق دارد

جمیل لطف الله نسبی سرمربی تیم ملی تنیس روی میز ، در مورد عملکرد نوشاد و نیما عالمیان در المپیک پاریس گفت : مسابقات این دوره المپیک مانند دوره های قبل نبود و از جدول 64 نفره آغاز می‌شد اما در دوره های قبل از 128 نفر بود و اینکه  برخی  می گویند نوشاد عالمیان در لندن 2 برد را آورد و در پاریس یک برد بیشتر به همین خاطر بود. او بازی اول را برد و یک شانزدهم به هاریموتو از ژاپن خورد که در اوج آمادگی خود قرار داشت.
وی ادامه داد: هاریموتو بسیار متفاوت از بازی های آسیایی و قهرمانی آسیای سال گذشته بود و وزنش را کم کرده بود و روی فرم بود. به نظر من او اگر به فان ژندونگ نمی‌خورد قطعا می توانست به فینال برسد. نوشاد عالمیان هم بازی بسیار خوبی را با او بازی کرد. به نظر من هر بازیکنی که سرویس‌های نوشاد عالمیان  را به خوبی دریافت کند، قطعا بازیکن بزرگی است.
سرمربی تیم ملی تنیس روی میز در خصوص عملکرد نیما عالمیان عنوان کرد: نیما در سطح خودش بازی کرد، اما حریف سطح بسیار بالایی داشت. البته اشتباهات غیر اجباری نیما هم زیاد بود. در میدانی مانند المپیک علاوه بر اینکه نباید اشتباه کنید بلکه باید از اشتباه حریف هم بهترین استفاده را ببرید، اما برای نیما اینطور نبود. درست است او 7 ماه قبل همین حریف المپیکی اش را برده بود، اما المپیک شرایط فرق دارد. چین تایپه کشوری است که سابقه پینگ پنگی داشته و سطح شان با ما فرق دارد.
لطف الله نسبی تاکید کرد: با وجود اینکه امکانات مان از تیم های المپیکی خیلی پایین تر است و حتی میز بازی های المپیک را هم نداریم، اما به هرحال توانستیم در این سال‌های گذشته پیشرفت زیادی کنیم و از دسته 3 به دسته یک بیاییم و در بازی های آسیایی صاحب مدال شویم.وی در مورد اینکه آیا نگران نیستید که جانشینی برای نوشاد وجود ندارد، گفت: تیمو بول اسطوره تنیس روی میز آلمانی هم 7 دوره المپیک حضور داشت و جایگزین کردن چنین بازیکنانی سخت است و در مورد نوشاد هم همین موضوع صدق می‌کند. البته در رده‌های پایه نفرات بسیار خوبی داریم که برنامه ما و فدراسیون این است که آنها را در اردوها داشته باشیم.سرمربی تیم ملی تنیس روی میز عنوان کرد: یکی از مشکلات اصلی ما این است که بازیکنان خود را در طول سال در اختیار نداریم و به خاطر شرایط اقتصادی که وجود دارد، بازیکنان ترجیح می دهند که لژیونر شوند. اگر آنها در اختیار باشند و برنامه بلند مدت داشته باشیم، می توانیم کمبود مسابقه را با اعزام های زیاد و اردوهای مشترک جبران کنیم.