ایران تشنه انرژی، همسایگان سیراب از فناوری

در روزهایی که ایران همچنان درگیر کمبود انرژی برق است و هرلحظه پیامک های هشدار برای کاهش و کنترل مصرف برای مشترکان ارسال می شود؛ در کنار گوشمان در کشور امارات چهارمین نیروگاه هسته ای تولید برق تکمیل و وارد مدار شد.
ساخت همه ۴ واحد نیروگاه اتمی امارات (براکه) بعد از ۱۳ سال به پایان رسید و همه واحدها به مرحله تولید برق از انرژی هسته ای رسیدند. در سال های قبل، ۳ واحد نیروگاه به مرحله تولید رسیده بودند که با تکمیل فاز ۴ آن سالانه ۴0  تراوات برق وارد مدار انرژی این کشور می گردد.
انرژی هسته ای نیروگاه براکه بیشترین درصد سرانه برق پاک را در پنج سال اخیر در جهان به خود اختصاص داده است و از تولید و انتشار 22 میلیون تن کربن در سال جلوگیری می کند
 شیخ محمد حاکم دبی توضیح داد انرژی هسته ای براکه از انتشار  22 میلیون تن کربن در سال جلوگیری می کند که معادل حذف ۴.8 میلیون خودرو از جاده ها و معادل تأمین نیاز 16 میلیون خودروی برقی است.
بیان این آمار و اطلاعات از این جهت بود که به خود یادآوری کنیم که نیروگاه بوشهر ما در لابه لای اخبار مربوط به کمبود برق و انرژی محو گردیده است و مشخص نیست اساساً فعالیت دارد یا نه و یا اصلاً خروجی آن با ظرفیت های اعلامی همخوانی دارد یا نه؟ . امارات با کشور کره جنوبی و مبلغ 20 میلیارد دلار به روزترین فناوری و تکنولوژی را در ساخت نیروگاه اتمی خود به کار برده است و نیروگاه بوشهر هزار مگاواتی ما با مبلغ 11 میلیارد دلار به زعم برخی کارشناسان به لحاظ عمر مفیدش از رده خارج است!.
کسی منکر تحریم ها و کارشکنی ها و بدعهدی ها در زمینه فعالیت هسته ای کشور نیست؛ بلکه حرف از کارایی و کیفیت و تعهدات فنی است که برای چنین پروژه های عظیمی در نظرگرفته می شود و باتوجه به وضعیت ایران، فشارهای زیادی به لحاظ اقتصادی و سیاسی بر مردم وارد شد تا این نیروگاه راه اندازی شود و بخشی از نیاز برق کشور تأمین گردد.
همین الان هم شاید نیروگاه بوشهر مقداری برق تولید کند اما باید دید این میزان تولید با این میزان هزینه مالی ارزش افزوده ای برای کشور دارد یا صرفاً باید در آینده ای نه چندان دور آن را تبدیل به موزه هسته ای نمود!.
انتظار ملت ایران بهره مندی از امکانات و تجهیزات و خدماتی است که شایسته جایگاه و شأن کشورمان باشد. این برای ایرانیان پذیرفته نیست که تماشاگر پیشرفت کشورهایی باشد که جمعیتشان به نصف جمعیت پایتخت نمی رسد و حضورشان در عرصه بین الملل هنوز به یک قرن نرسیده است.
ما از هرجهت توان و پتانسیل های عظیمی در عرصه رشد و توسعه داریم، اما این توان باید در مسیر صحیح به کارگرفته شود و بستر مناسبی برای بروز و ظهور آن فراهم گردد. این مهم نیز نیازمند نگرش و تعریف سیاست های معقولانه درتعامل با جهان می باشد. اینکه صرفاً پیشرفت کشورهای عربی را به درآمدهای نفتی گره بزنیم درکی ناصحیح است؛ بلکه باید به تغییر سبک دیپلماسی آنها در تعامل با جهان توجه ویژه داشت.