کاهش تمایل جوانان ۱۸ تا ۲۴ سال به تحصیلات آکادمیک

رئیس مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی از کاهش تمایل جوانان ۱۸ تا ۲۴ سال برای ورود به دانشگاه خبر داد و دلیل آن را ترجیح شغل به تحصیل در برخی از خانواده‌ها بیان کرد.

کاهش تمایل جوانان ۱۸ تا ۲۴ سال به تحصیلات آکادمیک

رئیس مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی از کاهش تمایل جوانان ۱۸ تا ۲۴ سال برای ورود به دانشگاه خبر داد و دلیل آن را ترجیح شغل به تحصیل در برخی از خانواده‌ها بیان کرد.
رئیس مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی با اشاره به بی‌رغبتی جوانان ۱۸ تا ۲۴ سال برای تحصیل در دانشگاه، به تشریح دلایل این پدیده اجتماعی و ارتباط مستقیم آن با مقوله اشتغال در سال‌های اخیر پرداخت.
به گزارش ایرنا، رئیس مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی از کاهش تمایل جوانان  ۱۸ تا ۲۴ سال برای ورود به دانشگاه خبر داد و دلیل آن را ترجیح شغل به تحصیل در برخی از خانواده‌ها بیان کرد.
 تامین اشتغال دانش‌آموختگان یکی از موضوعات مهم و حیاتی در جوامع امروزی است، زیرا نیروی تحصیلکرده و تخصصی، نقش کلیدی در بهبود وضعیت بازار کار و پیشرفت صنایع مختلف ایفا می‌کند.
 نرخ بیکاری فارغ‌التحصیلان دانشگاهی یکی از چالش‌های مهم اقتصادی و اجتماعی است که عوامل مختلفی همچون متناسب نبودن مهارت‌های آموزشی و نیاز بازار، رکود اقتصادی، افزایش رقابت برای مشاغل تخصصی و محدودیت فرصت‌های شغلی در برخی حوزه‌ها در آن نقش دارند.
طبق آخرین داده‌های مرکز آمار، بررسی نرخ بیکاری جمعیت ۱۵ ساله و بیشتر فارغ‌التحصیل آموزش عالی در پاییز ۱۴۰۳، نشان می‌دهد
۱۱.۱ درصد از جمعیت فعال فارغ‌التحصیل آموزش عالی، یعنی۸۴۰ هزار و ۶۱۲ نفر بیکار بوده‌اند. این نرخ در بین زنان نسبت به مردان و در نقاط روستایی نسبت به نقاط شهری بیشتر بوده است. بررسی روند تغییرات این نرخ حاکی از کاهش ۰.۳ درصدی در پاییز ۱۴۰۳ نسبت به فصل مشابه سال قبل است.
 علی باقر طاهری‌نیا در خصوص وضعیت اشتغال فارغ‌التحصیلان و نیازسنجی بازار کار برای کاهش این نرخ بیکاری، توضیح داد: اگر بخواهیم نیاز بازار کار و جامعه را محاسبه کنیم و براساس آن نیاز دانشجو تربیت کنیم این صرفا برای رشته‌ها و حوزه‌هایی است که از محل منابع دولتی تحصیل می‌کنند.
 وی افزود: به طور روشن اگر می‌خواهیم دانشجو در دوره‌های روزانه بپذیریم قطعا باید قبل از آن پیش‌بینی کرده باشیم که جامعه چه تعداد نیروی انسانی نیاز دارد و اعتباراتی که دولت برای دانشجوی روزانه تخصیص می‌دهد توجیه داشته باشد، اما سوال این است که چه تعداد از دانشجویان ما با هزینه شخصی خود تحصیل می‌کنند.