درک غلط از مفهوم بومی سازی و عقب ماندگی در توسعه

در دنیای امروز، سرعت تغییر و تحولات علمی و فناوری به قدری بالاست که هر کشوری که بخواهد در این عرصه رقابتی باقی بماند، باید به طور مستمر به روزرسانی و بهره‌گیری از دستاوردهای جهانی را در دستور کار خود قرار دهد. در حالی که ما در برخی حوزه‌ها به دنبال بومی‌سازی علم و فناوری هستیم و تلاش می‌کنیم چرخ را دوباره اختراع کنیم، کشورهای دیگر با سرعت بیشتری در حال پیشرفت هستند و از نوآوری‌های جدید بهره‌برداری می‌کنند.
بومی‌سازی به معنای تطبیق فناوری‌ها و دانش‌های روز با نیازها و شرایط محلی است، اما این فرآیند نباید به معنای انزوا و عدم استفاده از تجربیات جهانی باشد. در واقع، ما باید به جای اینکه خود را محدود به بومی‌سازی کنیم، از دستاوردهای علمی و فناوری کشورهای پیشرفته بهره ببریم و آن‌ها را با نیازها و شرایط خاص خود ترکیب کنیم. این رویکرد نه تنها به صرفه‌جویی در زمان و هزینه کمک می‌کند، بلکه می‌تواند کیفیت محصولات و خدمات را نیز بهبود بخشد.
به عنوان مثال، در حوزه‌های فناوری اطلاعات، پزشکی، انرژی‌های تجدیدپذیر و صنایع نوین، کشورهای دیگر با سرعتی بی‌نظیر در حال توسعه و گسترش دستاوردهای خود هستند. اگر ما نتوانیم از این پیشرفت‌ها بهره‌برداری کنیم، نه تنها از قافله جهانی عقب خواهیم ماند، بلکه ممکن است به مشکلات جدی اقتصادی و اجتماعی دچار شویم.
همچنین، همکاری‌های بین‌المللی می‌تواند به ما کمک کند تا از تجربیات دیگر کشورها استفاده کنیم و در عین حال دانش بومی خود را تقویت کنیم. این نوع همکاری‌ها می‌تواند شامل تبادل دانش، سرمایه‌گذاری مشترک، و ایجاد شبکه‌های تحقیقاتی باشد که به توسعه پایدار کمک کند.
در نهایت، برای اینکه بتوانیم در عرصه جهانی رقابت کنیم و از دستاوردهای روز دنیا بهره‌مند شویم، نیازمند یک رویکرد جامع و هماهنگ هستیم. باید تلاش کنیم تا با نگاهی باز به سمت نوآوری‌ها حرکت کنیم و در عین حفظ هویت فرهنگی و بومی خود، از پیشرفت‌های جهانی بهره‌برداری کنیم. این مسیر تنها با همکاری بین نهادهای دولتی، دانشگاه‌ها و بخش خصوصی ممکن است و می‌تواند به توسعه پایدار کشور کمک کند.