ثبات و پیشرفت پایدار باتخصیص منابع به تمامی حوزه‌ها

در سال‌های اخیر، کشور ما با چالش‌های سیاسی و مسائل سیاست خارجی متعددی روبه‌رو بوده است که توجه و انرژی زیادی را به خود جلب کرده است. این وضعیت باعث شده تا برخی مسائل اجتماعی و محیط زیستی به حاشیه بروند و از اولویت‌های تصمیم‌گیری فاصله بگیرند. در واقع، مدیریت کشور مانند ریل قطاری است که اگر یکی از قطعات آن دچار نقص شود، حرکت کل قطار را مختل خواهد کرد.
مسائل اجتماعی، از جمله فقر، نابرابری، و حقوق بشر، نیازمند توجه جدی و برنامه‌ریزی منسجم هستند. در عین حال، مشکلات محیط زیستی مانند آلودگی هوا، کمبود آب، و تغییرات اقلیمی نیز تهدیداتی جدی برای آینده کشور محسوب می‌شوند. اما در شرایطی که توجهات عمدتاً معطوف به مسائل سیاسی و دیپلماتیک است، این چالش‌ها به تدریج فراموش می‌شوند و بدون راه‌حل باقی می‌مانند.
به حاشیه رفتن این مسائل نه تنها به نفع جامعه نیست، بلکه می‌تواند تبعات جبران‌ناپذیری را به همراه داشته باشد. نادیده گرفتن مسائل اجتماعی ممکن است منجر به افزایش نارضایتی عمومی و بی‌اعتمادی به مسئولین شود. همچنین، غفلت از مسائل محیط زیستی می‌تواند به بحران‌های جدی زیست‌محیطی منجر شود که نه تنها نسل حاضر، بلکه نسل‌های آینده را نیز تحت تأثیر قرار خواهد داد.
بنابراین، ضروری است که در کنار پیگیری امور سیاسی و سیاست خارجی، توجه کافی به مسائل اجتماعی و محیط زیستی نیز داشته باشیم. ایجاد توازن در مدیریت کشور و تخصیص منابع به تمامی حوزه‌ها می‌تواند به ثبات و پیشرفت پایدار کمک کند. تنها در این صورت است که می‌توانیم حرکت قطار توسعه را به جلو هدایت کنیم و از آسیب‌های ناشی از غفلت از بخش‌های کلیدی جامعه جلوگیری کنیم.