این عذرخواهی،علاج واقعه بعد از وقوع است!

ماموران شهرداری، حالا با اخطار قبلی یا بی اخطار قبلی رفتند و آلونک نیم‌بند یک زن سرپرست خانوار و فرزندانش را خراب کردند، زن که دستش از همه‌جا کوتاه شده و همین یک سرپناه نیم‌بند را هم از دست داد، دست به خودسوزی زد و حالا بعد از وقوع چنین عملی، جمع عذرخواهان به عیادت این زن رفتند و عوامل دخیل! قراراست مجازات شوند.
پرسش این است که پیش از ویران کردن سرپناه این زن یا افرادی از این قبیل، این جمع عذرخواهان و نیز مجازات‌کنندگان کجا هستند که صدای دادخواهی و بی‌سرپناهی و تنگدستی و بی‌سرپرستی چنین افرادی به گوش‌شان نمی‌رسد، مگر زمانی‌که خبر ویران کردن سرپناه آنان در افکار عمومی که همان شبکه‌های مجازی باشد می‌پیچد؟!
آیا این مسئولان عذرخواه و مجازات‌کننده، پیش از وقوع چنین واقعه‌های تلخی که موجب از هم پاشیده شدن سامان یک خانواده کم‌توان، که تعدادشان کم هم نیست، می‌شوند، اطلاعات پیشینی از چنین ماجراهایی ندارند؟ و اگر چنین اتفاقاتی رسانه‌ای نشده و اکثر مردم از آن‌ها باخبر نشوند، این مسئولان بازهم اقدام به عذرخواهی و مجازات عوامل دخیل خواهند کرد؟
نکته مهم در چنین مواردی این است که چرا از ابتدا چنین خانواده‌هایی شناسایی نمی‌شوند تا در مورد سروسامان دادن به زندگی آنان اقدامی شود؟ چه تضمینی وجود دارد که برای بارچندم دیگر، چنین اتفاقای نیفتد و باز با رسانه‌ای شدن خبر، عذرخواهان و مجازات‌کنندگان وارد میدان
شوند؟
پرسش این است که چه کسی می‌تواند تبعات روانی و اجتماعی چنین اقداماتی را به نحو احسن چنان جبران کند که دیگر شاهد چنین اتفاقات دردناکی نباشیم؟ چگونه می‌توان از کنار باستی‌هیلزها، بی‌تفاوت گذشت و مستقیم به سوی آلونک‌هایی رفت که زنی و یا حتی خانواده‌ای  با فرزندان‌شان در آن پناه گرفته‌اند؟ برای همه ما و برای ترمیم اعتماد دوطرفه بین دولت و سرمایه اجتماعی‌اش، بسیار خوب و لازم است برخی مسئولان با آگاهی‌ها و اطلاعات وارد عمل شوند و تبعات چنین اعمالی را بر روح و روان جامعه در نظر گیرند. خراب کردن آلونک زنی که با چیدن چند بلوک سیمانی روی هم ایجاد شده بود و با برداشتن آن بلوک‌ها از روی هم، از هم پاشید، بسیار آسان است، و طبعا چنین اقداماتی دوراز شأن برخی مسئولانی است که مولای‌شان از دزدیده شده خلخالی از پای زنی در روستایی دوردست فریادش برمی‌خیزد.