چه خطری كودكان را در دوران قرنطینه تهدید می‌کند؟

مهم ترین خطری که بچه‌ها را در دوران قرنطینه تهدید می‌کند، بی‌برنامگی و بی نظمی رفتاری در سبک زندگی آن‌ها است.
بچه‌ها به برنامه روزانه نیاز دارند، در حقیقت تنظیم برنامه‌ روزانه، آن‌ها را از آشفتگی رفتاری باز می‌دارد. به همین دلیل والدین می‌بایست به‌ویژه در دوران قرنطینه و خانه‌نشینی، برای فرزندان خود برنامه روزانه داشته باشند تا دچار مشکلات رفتاری در دوران بزرگسالی نشوند. با توجه به این‌که مغز انعطاف‌پذیر است و مهم‌ترین کارکردهای عالی شناختی توسط مغز مدیریت و پردازش می‌شود، از این‌رو برنامه‌‌ریزی روزانه می‌تواند ابزار مهمی برای آموزش عادت‌های مختلف باشد. به عبارت دیگر، زندگی برنامه‌‌ریزی‌شده و قابل پیش‌بینی به کودکان و نوجوانان کمک می‌کند تا علاوه آموزش دقیق و تمرکز، احساس آرامش و امنیت بیشتری داشته باشند.
برنامه‌های روزانه که بر محور خوش‌گذراندن یا وقت‌گذراندن در کنار یکدیگر باشد، رابطه میان پدر و مادر و کودکان را تقویت می‌کند. می‌توان گفت برنامه‌ریزی با ترشح هورمون سروتونین در مغز هم ارتباط شگفت‌انگیزی دارد، در واقع سروتونین، فرد را در حالت تعادل نگه داشته او را از سردرگمی خارج می‌كند.
برنامه‌ریزی روزانه می‌تواند، به فرزندان حس امنیت در موقعیت‌های استرس‌زا و در دوره‌های سخت بلوغ بدهد. هنگامی‌که کودکان به نوجوانی می‌رسند، خانواده‌هایی که برای کارهای روزانه خود عادت به برنامه‌ریزی دارند، می‌توانند حس خوب همراهی را به او القا کنند. برنامه‌های روزانه قابل پیش‌بینی خانواده می‌تواند تسکین دهنده  نوجوانان در تغییراتی باشد  که در حال تجربه آن هستند.
برنامه‌ریزی روزانه به بچه‌ها کمک می‌کند تا ساعت بدن آن‌ها تنظیم شود، زمان خواب مشخص به بدن کودکان کمک می‌کند تا بداند زمان خواب چه وقتی است. به‌طور کلی برنامه‌های روزانه می‌تواند به تنظیم زمان و مهارت‌‌های پایه کودک کمک کند.داشتن یک وظیفه مهم برای انجام کارهای روزانه خانواده، می‌تواند باعث ایجاد حس مسئولیت، عزت نفس و رشد فکری شود. چنان‌که بر هورمون سروتنین تأثیر گذارده و آینده‌ای مملو از شور و نشاط را برای او رقم زند. در برنامه های روزانه باید فرصتی را برای تخلیه هیجانات کودک داد، کودکان از طریق بازی تجربیات آسیب‌رساندن و پر از تنش خود را بازآفرینی و رها می‌کنند و به این شکل احساس قدرت و کنترل بر مشکلات به آن‌ها  دست می‌دهد. کودک از طریق بازآفرینی مکرر بازی، می‌تواند  به‌تدریج مسائل را از نظر ذهنی و روحی هضم کرده، بر افکار و احساسات هولناک خود تسلط یابد؛ این خودمهاری و خودتنظیمی، مهارت شناختی و اجتماعی است و ابزار آن هم برنامه‌ریزی است.
برنامه‌ریزی روزانه برای همه کودکان، یک کمک بسیار بزرگ است. آن‌ها یاد می‌گیرند، چگونه مسئولیت‌پذیر باشند و برای رسیدن به اهداف خود ، با استفاده از توانایی‌های شناختی، رفتار خود رادر قلمرو فراشناخت، استدلال، تصمیم‌گیری، نوآوری، خودتنظیمی، خود مهاری و…، تنظیم کنند.
آینده مطلوب یک جامعه سالم در گرو عملکرد درست و برنامه‌ریزی در جهت مهارت‌های شناختی و اجتماعی در طول رشد کودکان آن جامعه است. به همین دلیل خانواده‌ها توجه داشته باشند که در خانه‌نشینی طولانی مدت، هرگز بچه‌ها را بدون برنامه نباید گذاشت.