تنوع مدارس؛ عدم عدالت‌محوري در نظام آموزش‌وپرورش كشور

معاون وزیر آموزش‌وپرورش مي‌گويد:«۳۰ درصد دانش‌آموزان به تبلت و گوشی هوشمند نیاز دارند و برای تامین اين ميزان تبلت و گوشي هوشمند به ۱۲ هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز است.» در طول بحران كروناويروس، بسياري از تبلت‌ها و گوشي‌هايي كه مورد نياز دانش‌آموزان بود، توسط خيّران و تشكل‌ها تأمين شده است، اما حالا براي دانش‌آموزان محروم باقي‌مانده، آموزش و پرورش، 12 ميليارد تومان اعتبار مي‌خواهد، در حالي‌كه قرار بود توسط يك شركت داخلي، اين محصولات تهيه شده و در اختيار دانش‌آموزان قرارگيرد كه فعلا جز خبر، خبر ديگري از اين اقدام به گوش نرسيده است! و اين تنها بخشي از بي‌عدالتي در حوزه آموزش‌وپرورش كشور است. حوزه ديگروجود تنوع مدارس در كشور است. در كشور ما در مجموع چند نوع مختلف مدرسه وجود دارد؛ مدارس دولتي، غيردولتي و نيمه دولتي؛ كه البته 90 درصد از دانش‌آموزان كشور به‌ويژه در مناطق محروم در اين مدارس مشغول به تحصيل هستند.اما تنوع در انواع مدارس به چه معناست كه به گفته معاون وزیر آموزش‌وپرورش به عدالت آموزشی و تربیت دانش‌آموزان ضربه می‌زند، آن هم در حالي كه تمامي اين مدارس تحت نظارت آموزش و پرورش در حال فعاليت هستند؟ آيا نحوه سرويس‌دهي برخي مدارس غيردولتي با توجه به شهريه‌اي كه دريافت مي‌كنند، متفاوت از مدارس دولتي است و همين امر موجب نوعي بي‌عدالتي آموزشي شده است؟ اگر چنين است كه در اين مورد بايد خود آموزش‌وپروروش، نظارت‌هاي لازم را اعمال كند.  
 در بسیاری از کشورها تنوع و انعطاف در روش، برنامه، محتوا و شیوه مشارکت و نظارت اولیاء در مدارس وجود دارد و تنوع مدارس به شکلی که در کشور ما رايج شده، نه مفهوم ونه وجود دارد.
کشورهاي توسعه يافته در تلاشند با توسعه مشارکت والدين، همه مدارس را به سطح مطلوب و استاندارد برسانند و مانع طبقاتی شدن مدارس و نظام آموزشی شوند. مروری بر فرایند تأسیس مدارس متنوعی که در اين کشورها وجود دارد، نشانگر آن است که تأسیس مدارس بیشتر بر مبنای خواست دولت‏‌ها و با هدف سبک‏‌تر شدن هزینه‏‌ها، وظایف و مسئولیت‏‌های دولت‏ است و چنين روشي است كه لطمه‌اي به عدالت
آموزشي نمي‌زند.