ضريب هوشي ما و دلايل كاهش آن!

در طي چند سال اخير، نسل جديد كشور با مشكلات خاصي مواجه شده است. از جمله كاهش قد و افزايش وزن كه به گفته برخي كارشناسان، يكي از دلايل عمده چنين مشكلاتي، افزايش سوءتغذيه و عدم دسترسي اغلب مردم به مواد مغذي و سالم است. با گران‌شدن انواع گوشت و سرايت اين گراني‌ها به كالاهاي اساسي سبد معيشتي مانند تخم‌مرغ، برخي مردم اين نوع كالاها را يا بسيار كم مصرف مي‌كنند يا اين نوع كالاها را از سفره غذايي خود حذف كرده و به‌جاي اين مواد مغذي، از مواد ناسالمي چون سوسيس و كالباس استفاده مي‌كنند كه هم چربي و نيترات فراوان دارد و هم معلوم نيست در تركيب اين توليدات اساسا از چه نوع و يا چه بخشي از گوشت استفاده مي‌شود. چربي، نمك فراوان و نيترات از جمله موادي هستند كه موجب چاقي كاذب مي‌شوند و اين نوع چاقي، اثرات سوء براي سلامتي در پي دارد.
اما آن‎چه اخيرا يكي از نمايندگان مجلس مطرح كرده، مسئله بسيار مهم‌تري است كه نتيجه چند اتفاق خاص است؛ هم تغذيه نامناسب و نيز به تصريح اين نماينده، مهاجرت نخبگان از كشور و يا عدم ازدواج آنان به دلاليل اقتصادي است كه موجب كاهش ذخيره ژنتيكي خوب است. چنين است كه IQ ایرانیان در مقایسه با چند دهه قبل پایین آمده. به گفته اين نماينده مجلس:«از سال ۱۳۸۵ جامعه‌شناسان و جمعیت‌شناسان تذکر دادند که وضعیت جمعیتی ایران رو به وخامت است اما متاسفانه در دولت‌های وقت این تذکرات جدی گرفته نشد.»  نكته جالب در اين ميان پيش‌بيني اين مسئله دراواخر دهه هفتاد توسط كارشناسان پزشكي بوده كه گويا مسئله بازهم چندان جدي گرفته نشده؛ به گفته يكي از اين كارشناسان:«اعلام میانگین ضریب هوشی 84 برای ایرانی‌ها، سبب تعجب بسیاری از نخبگان ایران گردید. عده‌ای با انکار این آمار درصدد اعتراض به آن برآمده‌اند، اما برای این‌جانب، این آمار هیچ‌گونه جای تعجبی نداشت، زیرا این موضوع را در سال هفتاد و نه در سخنرانی در سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی تحت عنوان نظریه «ترقیق هوشی» پیش‌بینی کرده بودم.»
افرادي که با علم جمعیت و نظریه‌های این رشته آشنا هستند، می‌دانندعامل رشد و پیشرفت هر كشوري، ثروت اجتماعی آن کشوراست و منظور از ثروت اجتماعی، جمعیت مي‌باشد؛ اگر این ثروت با منابع طبیعی و جغرافیایی همراه شود به توليد علم و صنعت و تکنولوژی منجر می‌شود و در نتیجه موجب بالا رفتن ضریب رشد کشور می‌شود. کاهش جمعیت، خطرات اضمحلال جمعیتی، پدیده سالمندی، کاهش نیروی کار، خطر امنیت ملی، خطر بیماری‌های سرطانی، خطر افزایش بار بیماری‌ها بر دوش مردم و دولت، عدم توان نگهداری از سالمند و کاهش «IQ»را به ما هشدار می‌دهد؛ طبق تحقیقات، درحال حاضر میانگین ضریب هوشی ایرانیان ۶۸ است در حالی‌که در سال‌های اول انقلاب ضریب هوشی ایرانیان ۱۰۴ بوده و ایران در ميان کشورهاي جهان، از نظر ضريب هوشي، در رتبه چهارم قرار داشت.