افزايش بيكاري ديگر شمال‌وجنوب شهر ندارد!

بيكاري در كشور فراگير شده، پدیده بیکاری در ایران اساسا از نوع بیکاری درازمدت است. این نوع بیکاری در ادبیات اقتصادی «بیکاری ساختاری» نامیده می‌شود. ۴۷.۶ درصد بیکاران به‌مدت ۱۹ ماه و بیشتر بیکار می‌مانند و مدت بیکاری ۶.۳ درصد آن‌ها بین ۱۳ تا ۱۸ ماه است. بیکاری درازمدت نیروی کار در میان زنان شایع‌تر از مردان است. اما تا همين چندي پيش، بيكاري معمولا شامل افرادي با تحصيلات پائين و يا مهاجران از شهرهاي ديگر به تهران مي‌شد. البته نبايد اين نكته را هم از نظر دور داشت كه با تركيب دو بحران كرونا و تحريم، برخي بيكاران نتيجه تعديل نيروها توسط كارفرمايان بوده و هستند، با توجه به اين موارد معمولا جامعه بيكاري در جنوب و حاشيه شهر تهران، تراكم بيشتري داشت. اما اينك برخي كارشناسان، اعلام مي‌كنند كه حتي شمال شهرتهران هم به‌نحوي درگير بيكاري شده و ميزان آن درحال افزايش است. يكي ازعمده‌ترين دلايل افزايش بيكاري درشمال شهر، افزايش تعداد تحصيل‌كردگاني است كه از دانشگاه خارج شده و با وجود داشتن مدرك، نتوانسته‌اند شغلي براي خود دست‌وپا كنند. اين مسئله به‌ويژه در ميان زنان شايع‌تر است. ترجيح كارفرمايان در نگه‌داشتن يا استخدام يك نيرو، يك ترجيح جنسيتي است، زيرا جامعه به‌طور سنتي وعرفي، بر اين باور است كه نان‌آور و سرپرست خانواده، مردان هستند و اگر زنان بيكار بمانند يا تعديل شوند، اساسا مشكلي براي آنان پيش نمي‌آيد، اما حقيقت ماجرا اين است كه زندگي خانوادگي امروز با توجه به گراني و معضلات معيشتي، به كار كردن هر دو همسر نيازمند است وگرنه، چرخ خانواده آنچنان كه بايد نمي‌چرخد. درعين حال، برخي از زنان هم كه تحصيلات بالايي دارند، به هر دليل خودسرپرست هستند و بايد خود معاش خويش را تامين كنند؛ اغلب زنان تحصيلكرده بيكار متعلق به شمال تهران و مابقي زنان بيكار، در جنوب شهر تهران سكونت دارند. به اين ترتيب حداقل در مورد بيكاري، آن شكاف طبقاتي كه معمولا در موردش صحبت مي‌شود، در حال از بين رفتن است.