فاجعه کرونا در هند و پیشنهاد وزیر بهداشت برای امدادرسانی به آن کشور

هند، بعد از چین، دومین کشور پرجمعیت جهان است؛ این کشور اما جزو کشورهای فقیر محسوب نمی‌شود و از نظر فن‌آوری، در رده مطلوبی قرار دارد. اما شاید جمعیت زیاد و وجود قبایل و مذاهب بسیارمتنوع و کاست‌های طبقاتی، دولت‌های این کشوررا در کنترل فرهنگی و به‌ویژه بهداشتی با معضلاتی خاص مواجه کرده. هند سرزمین هفتاد ودو ملتی است با انواع مراسم سنتی و مذهبی، که نمی‌توان کنترلی برعدم اجرای آن‌ها داشت، به همین دلیل است که در طول پاندمی کرونا، پس ازهر مراسم سنتی و مذهبی، این کشور با پیک‌های فاجعه‌بار کووید19، مواجه شده است. از سویی دیگر یکی از دلایل فاجعه‌بار به نظررسیدن ابتلا درهند-هرچند که درواقعیت هم به هرحال فاجعه‌بار است- برخورد رسانه‌ها به‌عنوان مدیا، با سوزاندن فوتی‌های این سرزمین است؛ طبعا به‌واسطه هندوبودن اغلب مردمان این کشور، سوزاندن جسد یک رسم و سنت مذهبی است و حال که در اثر کرونا، ناگهان تعداد فوتی‌ها افزایش یافته، این مراسم در وسعت و تعداد بیشتری در حال وقوع است؛ امارسانه‌ها با انتشار فیلم‌هایی از این مراسم، که طبیعیِ جامعه این کشور است، آن‌را به فاجعه‌ای آخرالزمانی تشبیه کرده و موجب وحشت و نگرانی دیگر مردمان جهان شده‌اند و این درست برخلاف رسالت رسانه‌ای است که هدفش باید دادن اطلاعات دقیق به مردم و لاجرم کاستن از فشار و استرس ناشی از فاجعه‌های جهانی باشد، که در مورد اخیرهمه مردم دنیا درگیر آن هستند.
بر اساس همین بزرگ‌نمایی بیش ازحدِ واقع، شاید وزیر بهداشت کشور ما در طی اقدامی انسان دوستانه حق داشته باشد که بگوید:
«آماده کمک به هندبرای مهارکروناهستیم.» آن‌هم در حالی‌که هنوز تعداد واکسینه‌شدگان در کشور خودمان به عدد یک میلیون نفر نرسیده، و در مورد رعایت‌های مردمی، از سوی برخی مسئولان نارضایتی‌هایی وجود دارد، اما هند حداقل در زمینه واکسیناسیون از ما بسیار جلوتر است. 
نکته قابل تامل در پیشنهاد وزیر بهداشت، اعلام آمادگی ایران برای ارائه کمک‌های فنی، کارشناسی و تجهیزاتی به این کشور است؛ اگر واقعا کشور ما حداقل از نظر تجهیزات، تا این حد توان دارد که می‌تواند به یک کشور دیگر کمک کند، چرا خبر از کمبود تخت و اکسیژن در برخی از بیمارستان‌ها، به‌ویژه در استان‌های محروم می‌رسد؟ 
چرا رئیس بخش عفونی بیمارستان امام خمینی اعلام می‌کند بیمارانی را که بدحال نباشند، نمی‌پذیرند و آنان را به خانه برمی‌گردانند:
«ظرفیت بیمارستان پر شده و بیماران به دلیل تراکم جمعیت فوت می‌کنند.» آن‌هم در شرایطی که می‌دانیم بسیاری از مردم ما از نظر اقتصادی نمی‌توانند شخصا خود را قرنطینه کنند و اگر علائم خفیف داشته باشند، به کار و فعالیت خود ادامه می‌دهند تا به مرز بدحالی رسیده و در این ضمن تعداد دیگری را نیز مبتلا کنند.
چرا رئیس بیمارستان رسول اکرم (ص) از حجم زیاد مراجعه‌کنندگان چنان شگفت‌زده شده که می‌گوید:« تاکنون چنین حجم مراجعه‌ای را ما ندیده بودیم.»
این وضعیت کشور ماست در پاندمی کرونا و در یک نگاه کلی. اما بیائید یک مقایسه کوچک هم بین جمعیت کشور خودمان و هند داشته باشیم تا ابعاد درست فاجعه روشن‌تر شود؛ هند با جمعیت یک میلیارد و 366 میلیون نفری، به‎طور میانگین، روزانه با دوهزارفوتی مواجه است، در حالی‎که با تناسب‌بندی نسبت به جمعیت 83.5 میلیونی ایران و به‎طور میانگین400 فوتی‌ که در روز داریم،باید تعداد فوتی‎های روزانه هند، روزانه 6500 نفرباشند! در حالی‎که عملا و خوشبختانه چنین اتفاقی برای آنان نیفتاده است!