ملاک اعتماد به شعارها و وعده ها چیست؟!

با شروع تبلیغات انتخاباتی شاهد وعده ها و برنامه های کاندیداها برای دوران حضورشان بر مسند ریاست جمهوری هستیم. هریک رفع مشکلات کشور و تحول و توسعه همه جانبه را منوط به حضور خود در جایگاه رئیس قوه مجریه می دانند و معتقدند با مدیریت آنها راه حل تمام مشکلات کشور خود را هویدا می سازند و به کار گرفته خواهند شد.
کاندیداها در تشریح برنامه خود از سیاست داخله تا سیاست خارجه وعده بهبود شرایط را می دهند، کما اینکه اسلاف آنها نیز در ادوار گذشته چنین عملکردی را داشته و مردم امروز صاحب تجربه ای عمیق اما دردناک هستند. دردناک از این حیث که معمولاً وعده ها و شعارها محقق نمی شوند و یا آنگونه که مطرح شده بودند به اجرا در نمی آیند.
لذا این ابهام برای مردم وجود دارد که با این حجم از مشکلات مالی و معیشتی که دچار هستند با کدام ملاک و مکانیسمی باید به تحقق این شعارها اعتماد کنند. امروز مردم در وضعیتی قرار گرفته اند که حتی به اجرای سیاست های اعلامی و رسمی نیز نمی توانند اعتماد کنند چرا که تصمیمات و سیاست ها ثباتی ندارند و نقض کنندگانش نه مواخذه می شوند و نه کسی پاسخگوی ضرری است که به مردم وارد می شود.
نبود این مکانیسم اعتماد آفرین را باید درصف های مرغ و روغن و درگفتگوهای مردم مشاهده کرد. مرغی که بارها طی چند ماه گرانی را تجربه کرد و نهایتاً با قیمت مصوب و گران شده عرضه شد، پس از مدت کوتاهی مجدد به قیمت آزاد بازگشته و هر مغازه ای قیمتی برای خود دارد و مردم باید امیدوار باشند که مرغ را زیر کیلویی 30 هزارتومان بخرند. عرضه مرغ و روغن مشت نمونه خروار مشکلات مردم و عملکرد مسئولان است . جامعه واقعاً از این وضعیت ناراضی است و حق دارند که نسبت به این شعارها و وعده ها بی اعتماد و یا دلسرد باشند.
لذا آنچه بیش از ایجاد هیجان و شور برای انتخابات حیاتی است، بحث واقعیت گرایی نسبت به مشکلات و ارائه راهکار برای آنها می باشد. اینکه بگوییم با آمدن من چنین می شود و چنان خواهد شد، تکرار نسخه تکراری ادوار مختلف انتخابات های گذشته است با این تفاوت که امروز کاسه صبر و تحمل مردم در مقابل مشکلات و ناکارآمدی مدیریت مسئولان لبریز شده است. باید درک کرد شرایط متفاوت از دوره های قبل است و جامعه
خواسته ای جز گشایش و حل مشکلات ندارد و نیازی به دادن وعده های پر زرق وبرق نیست. فقط درد مردم را چاره کنید...همین!