مجسمه‌ها را از فلز نسازید

!

هر شهری در مبلمان خود به نمادها و اِلِمان‌هایی برای افزایش زیبایی بصری و نمایش آثار فرهنگی و هنری نیاز دارد و نمی‌توان هیچ شهری را بدون این نمادها و المان‌ها که یک نمونه ازآن‌ها مجسمه‌ها هستند، تصور کرد. برای مثال همه ما با داستان زیبای «شازده کوچولو» آشنا هستیم؛ اما جالب است بدانیم که مجسمه شازده کوچولو در شهر لیون فرانسه و در نزدیکی خانه سنت اگزوپری، خالق این کتاب، سال‌هاست که ساخته و نصب شده و یکی از جاذبه‌های این شهر است.
اما برگردیم به شهرهای خودمان و ماجرای سرقت تندیس‌ها و سردیس‌ها؛ دوباره با اخباری در رابطه با سرقت مجسمه‌ها مواجهیم، این سرقت‌ها ممکن است چند لایه داشته باشند، لایه‌هایی مانند مخالفت فرهنگی، یا مخالفت‌های سنتی و عرفی. اما مهم‌ترین لایه سرقت مجسمه‌ها در طی دو سه سال اخیر، افزایش فقر اقتصادی برخی از مردم است؛ اگر برای برخی یک مجسمه، نمادی از فرهنگ و احترام به فردی است که مجسمه‌اش ساخته شده و نیز احترام به سازنده اثر، برای برخی دیگر، یک مجسمه، تنها چند کیلو فلز است که می‌توان آن‌را سرقت و ذوب کرد و به زخمی از زخم‌های زندگی زد.
حتی اگر برای محافظت از این تندیس‌ها و سردیس‌ها، دوربین‌های مداربسته به تعداد زیاد هم نصب شود، این‌طور نیست که کسی مدام جلوی آن دوربین‌ها نشسته باشد و بلافاصله با دیدن سارق وارد عمل شود، دوربین‌ها معمولا پس از انجام سرقت، مورد بازبینی قرار می‌گیرند و البته که سارقان می‌دانند در محل دوربین هست و موارد ایمنی برای عدم شناسایی خود را رعایت می‌کنند! بنایراین ردیابی آنان چندان آسان نیست و اگر هم بتوان آنان‌را دستگیر کرد، دیگر اثری از تندیس و سردیس فلزی باقی نمانده است.
شاید روش مناسب همانی باشد که شهرداری در ارتباط با درپوش‌های فاضلاب شهری انجام داده و تدریجا به‌جای استفاده از فلز در ساختن این درپوش‌ها، از نوعی پلاستیک مستحکم استفاده می‌کند که ارزش مادی چندانی ندارد و به این ترتیب مدتی است از سرقت این درپوش‌های کاسته شده. پیشنهاد به هنرمندان سازنده مجسمه‌ها این است که فعلا در چنین شرایط بحرانی اقتصادی، مجسمه‌های خود را از موادی بسازند که ارزش مادی خاصی ندارند و نمی‌توان آن‌را به پول نزدیک کرد؛البته شکی نیست که ارزش هنری و معنوی اثر برجای خود باقی است، اما دیگر کسی آن‌را به سرقت نخواهد برد!