چگونه کوچک‌سازی و تمرکززدایی، موجب اداره بهتر شهر می‌شود؟

یکی از معضلات مهم در سیستم اداری کشور ما-تقریبا در اغلب بخش‌ها- تمرکز‌گرایی است، ما با ادارات و سازمان‌ها و نهادها و دستگاه‌های عریض و طویلی مواجه هستیم که حتی اگر شعبی هم داشته باشند اما تعداد این شعب آن‌قدرکم است و گاهی تاحدی ناکارآمد-گاهی به دلیل عدم استقلال در تصمیم‌گیری نهایی-، که در نهایت مردم برای انجام امور مختلف خود ناچار می‌شوند به همان بخش مرکزی مراجعه کنند و این یعنی اتلاف وقت و انرژی و تردد بیش از حد درشهر. در حالی‌که می‌توان با الگو گرفتن از برخی کشورها که با کوچک‌سازی و تقسیم وظیفه بین نیروها در مناطق پراکنده شهر با افزایش تعداد شعبه‌ها، توانسته‌اند خدمات بهتری به شهروندان ارائه دهند؛ ما نیز در چنین بخش‌هایی وارد مسیر آسان‌تر و قابل اجراتر و سریع‌تری شویم.
اخیرا اخباری در رابطه با ژاپن که به «بهشت پلیس‌ها» معروف شده، شنیده‌ایم. اما چرا این کشور با تراکم جمعیتی بسیار بالا، به چنین وضعیتی از ایمنی دست یافته؟ دلیل آن در کوچک و پراکنده‌سازی نهفته است؛ اگرچه تمام شعب و ایستگاه‌های پلیس که در ژاپن به آن‌ها «کوبان» می‌گویند، به قرارگاه مرکزی متصل هستند اما وظایف تعریف‌شده خاصی دارند که اغلب کارهای مردم در زمینه‌های مختلف، حتی مشاوره در مورد اختلافات خانوادگی را، راه می‌اندازند.
«کوبان»ها حتی ساختمان هم نیستند، تنها «کیوسک‌هایی کوچک» هستند با حضور دو تا سه نیروی پلیس که در همه «محلات» در سراسر کشور پراکنده شده‎اند. این پلیس‌های محله‌محوربا همین کیوسک کوچک خود، وظایفی بسیار گسترده داشته و بی‌وقفه مشغول حل‌وفصل مشکلات کوچک و بزرگ مردم هستند. از کمک به یافتن آدرس گرفته تا گرفتن اتاقی درهتل برای مسافران یا قرض‌دادن پول به مسافران نیازمند یا همان «ابن‌السبیل» خودمان!آنان موظف‌اند سالی دوبار به تمام کسب و کارها و خانه‌های حوزۀ فعالیت خود سر بزنند و از وضعیت زندگی و امنیت اجتماعی آن‌ها مطمئن شوند. البته این کار را نیز به‌طور غیرمستقیم انجام می‌دهند؛ مانند پخش آگهی‌های ضد جرم در منطقه.
این نیروها رابطه بسیار خوبی با مردم محله خود داشته و بسیار محبوب هستند و البته در کنار برخورداری از تحصیلات متناسب با شغل خود، دستمزد خوبی هم دریافت می‌کنند.