چند میلیون جوان ایرانی در انتظار نیمه گمشده خود پیر می‌شوند؟

ازدواج برای بسیاری از جوانان کشور به یک معضل تبدیل شده است، وسعت و ابعاد این معضل نیز بستگی دارد به امکان اشتغال و توانایی تامین یک زندگی مشترک حداقلی می‌باشد که مدتی است با همکاری والدین هر دوطرف-اگر استطاعت داشته باشند- و با انواع وام و قرض اتفاق می‌افتد.
اما توجه به یک نکته مهم در رابطه با مجردان قطعی، افرادی که طبق نُرم جامعه از سن ازدواج آنان گذشته، بسیار ضروری است-وقتی مردان به سن 50 و زنان به حدود 40 تا 45 می‌رسند و در حال‌وهوای ازدواج نیستند به این حالت تجرد قطعی گفته می‌شود و آمار آن طبق آمار متداول برای مردان معمولا 2 درصد مجردها و برای زنان 4 تا 5 درصد محاسبه می‎شود که اکنون به حدود ۷ درصد رسیده است-آنچنان که یک جمعیت‌شناس و عضو هیات علمی دانشگاه تهران می‌گوید، هم اکنون 13 میلیون مجرد در کشور داریم که از این تعداد هشت میلیون آقا و پنج میلیون خانم هستند. اما اظهار نگرانی او دلیل دیگری دارد؛مهم‌تر از تعداد 13 میلیون مجرد در کشور، موضوع افزایش سن ازدواج است. او از این بابت نگران است و می‌گوید:«در یک دوره متولدان دهه ۶۰ در سن ازدواج قرار داشتند که به همین دلیل ازدواج افزایش داشت. هم اکنون متولدان دهه ۷۰ به سن ازدواج رسیده‌اند اما به دلیل سیاست‌های منفی جمعیتی، اکنون تعدادشان کمتر است و با توجه به این‌که جمعیت در معرض ازدواج کمتر شده، تعداد ازدواج هم به تناسب آن کاهش می‌یابد. از سوی دیگر سن ازدواج هم به دلایل مختلف رو به افزایش است و این موضوعی است که باید درباره اش اظهار نگرانی کرد.» نگرانی این جمعیت‌شناس بیشتر در مورد دختران مجرد است:«براساس آمارهای رسمی اگر تمامی مردان ازدواج کنند، فقط یک سوم زنان شانس ازدواج دارند. دوسوم زنان نیز شانس ازدواج را از دست می‌دهند، مگر این‎که با مردان مطلقه یا همسر فوت شده ازدواج کنند. با این تفاسیر بازهم احتمال تجرد دختران وجود دارد.»
به گفته رئیس علوم پزشکی استان مرکزی،تقریبا 45 درصد از جوانان متولد دهه 60 استان ازدواج نکرده‌اند، نسلی که به دلیل نداشتن خانواده و لاجرم فرزند کم کم باید به فکر راهی شدن به خانه سالمندان باشند!
با توجه به آمارهای بالا و نگرانی‌های ابراز شدده، تجرد قطعی و پیری در کشور ما چهره‎ای بیشتر زنانه دارد؛ اغلب مجردان قطعی که از سن
 45 سال عبور کرده‌اند، دخترانی هستند که شانس ازدواج را از دست داده‌اند و طبیعی است اگر انتظار از مسئولان مختلف کشور این باشد که در رابطه با این جمعیت 5 میلیونی تدابیر خاصی در رابطه با تامین اجتماعی، بیماری و پرستاری از آنان که طبعا هزینه بسیارمالی و روانی بر دوش جامعه و دولت دارند و خواهند داشت، اندیشیده شود و توانمندسازی این افراد برای اداره خود در اولویت قرار گیرد.