همچنان منتظر نتایج مذاکرات وین هستیم

خبرها از وین نشان می دهد که مذاکرات مجدداً به کما رفته و طرفین به کشورهای خود بازگشته اند درحالی که تا پیش از اعلام نظر روسیه در مورد اخذ تضمین برای معافیت از تحریم ها اعمالی غرب در مورد روابط اقتصادی و فنی با ایران، اینطور به نظر می رسید که کارتمام است و توافق در مرحله نهایی است. اما به یکباره ورق برگشت و همه مواضعی که تاکنون صورت گرفته بود به حالت فریز درآمد.
جدای از مواضع غرب و شرق، هدف ما از انجام مذاکرات و رفت اختلافات هسته ای این بود که از دام تحریم های ظالمانه خارج شویم و بتوانیم با عادی سازی روابط و مناسبات خود با جهان همچون یک عضو عادی در جامعه جهانی رابطه و تعامل داشته باشیم. چرا که سنگین ترین فشارهای ممکن به لحاظ اقتصادی،معیشتی و اجتماعی بر مردم کشورمان تحمیل شده و دیگر توانی برای استقامتشان باقی نمانده و بدون تعارف شاهد ریزش و فروپاشی بنیان خانواده ها در کشورمان هستیم.
در ابعاد اقتصادی نیز چشم به راه بازشدن سد محدودیت های تجاری به خصوص مسئله فروش نفت بودیم و این تصور وجود داشت که با توجه به شرایط پیش آمده در اروپا بتوانیم خیلی سریع تر بازارهای از دست رفته و مشتریان قدیمی را جذب کنیم و روند بهبود شرایط را سرعت ببخشیم.
در دیگر چشم اندازهایی که برای مذاکرات و توافقات
هسته ای تصور می شد این بود که بتوانیم از توان مالی و تکنولوژی دیگر کشورها در توسعه و ساماندهی ابر پروژهای نفت و گاز، سامان دهی ناوگان هوایی، حمل و نقل دریایی و بهبود تراز صادرات کشور استفاده کنیم تا جانی به این اقتصاد از نفس افتاده بدهیم.
حال مانده ایم در وسط میدان تعارضات و تناقضات سیاسی که هیچ ربطی به ما ندارد و صرفاً به سبب برخی ملاحظاتی که طی سال های گذشته خواسته یا ناخواسته به آن مبتلا و آلوده شده ایم . غرب بلاشک قابل اعتماد نیست و آمریکا شیطان بزرگ بوده و هست. اما می بینیم که در طرف دیگر ماجرا نیز کسی به فکر منافع و نیازها و تنگناهای سخت و ملال آور ایران نیست.
باید امروز برای خود دلسوزی کنیم و تصمیماتی تعیین کننده و استراتژیک بگیریم. باید درک کنیم که درجهان هیچ شریک و همپیمان و متحدی برای همیشه وجود ندارد. امروز کشورهای عربی و حتی اسرائیل در قضیه بحران اوکراین با آمریکا همراهی نمی کنند، چون منافعشان چیز دیگری را ایجاب می کند.
چرا ما براساس منافعمان جایگاه خود و مناسباتمان را تغییر
نمی دهیم. چرا به یکباره مسیر را با فرمان خودمان تغییر نمی دهیم و بعضاً در مسیرهایی کشیده می شویم که نفعی برای ما ندارد. باور به توان و قدرت نظامی،امنیتی،اقتصادی و سیاسی کشور باید امروز خود را هویدا کند. مهمتر از همه ما قوی ترین و موثرترین قدرت یک حکومت یعنی "ملت" را پشت خود خواهیم داشت که هیچ ابرقدرت و هیچ سازمان و نهادی نمی تواند دربرابر خواست آن ایستادگی کند.
شکی وجود ندارد که اگر سیاست های اصلاحی کشور در مسیری باشد که منافع ملی در راس و اولویت آن قرار بگیرد، مردم به عنوان حامی و پشتیبان دولت و حکومت قدرت خود را نمایان خواهند ساخت. آن وقت اگر با مواضع سخت و سلبی از سوی قدرت ها مواجه شویم، مقاومت مردم معنا و مفهوم پیدا می کند.