فرهنگ سازی را معکوس دنبال نکنیم

ماه مبارک رمضان براساس تمامی آیات و روایات بیانگر مرحمت و کرامت و بخشش خداوند است که به کررات توسط پیامبراکرم(ص) به آن تاکید شده است.
 ماه مهربانی و عطوفت آفریدگار بربندگانش و متعاقباً مدارا و همیاری بندگان به نیازمندان و شکل گیری یک هاله انسانی در جامعه طی این ایام می باشد.
مسلماً روزه داری یک فریضه واجب است که دستورات و شرایط خاص خود را دارد و از حرمت و جایگاه والایی برخوردار است. اما نوع رفتار ما در بیان کردن و نشان دادن اهمیت جایگاه این ماه مبارک و حفظ حرمت روزه و
روزه داران برعکس و برخلاف الگوهای توصیه شده انجام می گیرد. ما به جای ایجاد یک فضای روحانی و انسانی که برگرفته از محبت می باشد را در راستای حفظ شأن ماه رمضان و روزه داری پیش بگیریم، در نقطه اول به سراغ وجهه سخت و مجازات ها و حدودی می رویم که برای روزه خواران تعیین شده است.
از همان اول به سراغ نقطه آخر می رویم و هنوز اتفاقی رخ نداده به جای ترغیب به روزه داری به سراغ تحدید روزه خواران می رویم!. این رویکرد به هیچ وجه به عنوان رویه اسلام رحمانی که ریشه در محبت و عطوفت دارد، قابل تایید نیست. اینکه از ابتدا مجازات های شرعی و قانونی را به مطرح
 می کنیم نوعی رویکرد بازدارنده را تداعی می کند، درحالی که باید رویکرد ما در چنین مسائلی جذب کننده باشد تا آنهایی هم که روزه نمی گیرند و یا نمی توانند بگیرند به حرمت و احترام دیگر هموطنان و اعتقاد و باورهایشان برخی مسائل را رعایت کنند. نه اینکه نگران و مضطرب از مجازات های
پیش بینی شده باشد و از ترس برخی مسائل را رعایت کنند و اعتقادی به آن اصل موضوع نداشته باشند.