مکانیزم ماشه و آزمون عملی اعضای برجام

تلاش های ایالات متحده آمریکا پس از شکست در شورای امنیت سازمان ملل برای بازگشت تحریم های پیشین این نهاد علیه ایران، وارد فاز جدیدی شده و طبق ادعای سران این رژیم، از ۲۰ سپتامبر (۳۰ شهریور) مکانیزم ماشه توسط آمریکا عملی شده و تمامی تحریم های سازمان ملل باز خواهند گشت؛ مسئله ای که در بعد حقوقی و دیپلماتیک با مخالفت اروپایی ها، چین و روسیه واقع شده است.



تلاش های ایالات متحده آمریکا پس از شکست در شورای امنیت سازمان ملل برای بازگشت تحریم های پیشین این نهاد علیه ایران، وارد فاز جدیدی شده و طبق ادعای سران این رژیم، از 20 سپتامبر (30 شهریور) مکانیزم ماشه توسط آمریکا عملی شده و تمامی تحریم های سازمان ملل باز خواهند گشت؛ مسئله ای که در بعد حقوقی و دیپلماتیک با مخالفت اروپایی ها، چین و روسیه واقع شده است.
 اما صرف مخالفت ملاکی برای ارزیابی طرف های باقی مانده در برجام نیست و تحولات پیش رو مشخص خواهد کرد که آنها خواهند توانست گامی عملی در راستای تعهدات خود بردارند یا نه. منشا این اختلاف نظر به تفسیرهای حقوقی متن قطعنامه 2231 باز می گردد که برای اعضای دائم شورای امنیت مسئله اعاده قطعنامه های پیشین در نظر گرفته شده و به همین جهت آمریکا با وجود خروج از برجام
می تواند قطعنامه های تحریمی گذشته سازمان ملل را بازگرداند.
 اما فارغ از هیاهوهای حقوقی، سیاسی و جدال های لفظی، آنچه که باید مبنای تصمیم گیری ایران قرار گیرد واقعیات پیش رو است. قطعا ایالات متحده به هر ریسمانی چنگ خواهد زد و ادعای بازگشت قطعنامه های پیشین را خواهد کرد و در مقابل اروپایی ها، چین و روسیه هم این ادعا را رد می کنند اما باید دید این کشورها حاضر خواهند بود در عمل قدمی در مخالفت با اقدامات آمریکا بردارند؟ آیا چین و روسیه پس از انقضای تحریم های تسلیحاتی جسارت انجام معاملات تسلیحاتی با ایران را خواهند داشت و باید دید کدام از این کشورها می توانند تبعات تحریمی داد و ستد با ایران را به جان بخرند؟ تنها گام عملی طرف های مقابل است که باید مبنای اقدامات متقابل ما قرار گیرد.
برای ایران بازگشت قطعنامه های پیشین هیچ تفاوتی نمی کند زیرا از اردیبهشت 97 و پس از خروج آمریکا از برجام، با وجود پایبندی ظاهری دیگر طرف های این توافق کمتر کشوری حاضر است به صورت رسمی با ایران تجارت کند و در باطن تمامی تحریم ها عملی شده است.
بنابراین اگر قرار باشد مسیری مشابه تحولات دو سال گذشته برجام طی شود و تنها مخالفت ظاهری با اقدامات آمریکا صورت پذیرد ماندن تهران در این توافق منطقی و عقلانی نیست.
 اگر قرار باشد مصائب تحریم را تحمل کنیم، چوب قطعنامه های سازمان ملل بر سرمان باشد و در عین حال محدودیت های هسته ای را هم بپذیریم، وارد مسیری خواهیم شد که بسیار مخاطره آمیز خواهد بود. زیرا این پالس به آمریکا و اذناب آن مخابره می شود که ایران تحت هیچ شرایطی حاضر به دست کشیدن از برجام نیست و می توان محدودیت های بی شماری را بدون تبعات بر تهران تحمیل کرد.