همیشه پای «مردم» در میان است!

متاسفانه از سخنان برخی مسئولان در رابطه با مشکلات روزافزون کشور در حوزه اقتصادی و اجتماعی و فرزندآوری و معیشتی و حتی گران شدن دلار و سکه و قرمز شدن بورس، این‌گونه برداشت می‌شود که مقصر تمامی این مشکلات مردم هستند.
مردمی که بدون هیچ چشم‌اندازی از آینده اقتصادی خود و کشور، مدام درحال محاسبه دخل ریالی و خرج دلاری هستند و اگر در بازارهای بورس و سکه و دلار و مسکن، سرگردان شده‌اند، دقیقا به این دلیل است که می‌خواهند یا به وضعیت اقتصادی شکننده خود سامانی بدهند یا جای پای محکمی برای سرمایه اندک خود که البته برخی آن‌را در بازار بورس باختند؛ فراهم کنند.
طبعا وضعیت متزلزل و غیرقابل پیش‌بینی اقتصادی، چنین رفتارهای هیجانی را نیز در پی دارد و این متولیان دولتی و کشوری هستند که باید با تدابیر خاص و کمک گرفتن از کارشناسان اقتصادی و اجتماعی و نیز تغییر رویکرد از روش‌های سنتی به روش‌های مدرن اداره اقتصاد کشور، در برابر چنین رفتارهای هیجانی، رفتاری معقولانه و علمی ارائه دهند و در پیش گیرند.
 اما در نهایت آن‌چه مدتی است از اغلب مسئولان شنیده می‌شود این است که مردم مقصرند! در حالی‌که اهاله تمام مشکلات اقتصادی به مردم و رفتارهای هیجانی آنان که نشأت گرفته از بی‌تدبیری و رهاکردن انواع بازار و عدم کنترل مناسب از سوی برخی مسئولان ذیربط است، از اعتماد مردم نسبت به مسئولان و دولت‌مردان می‌کاهد. با تکرار مداوم این‌که مردم در گران شدن انواع کالاها و حتی پوشک بچه مقصرند- به گفته معاون دفتر تنظیم بازار وزارت صمت تقاضای کاذب مردم باعث افزایش قیمت پوشک شده- اساسا قرار است چه مشکلی، چگونه حل شود؟
آیا نباید حتی برای یک لحظه این تردید در ذهن برخی مسئولان که با چنین مردم مقصری! مواجه‌اند، جرقه بزند که رفتار مردم تنها یک معلول است که از بسیاری از علت‌هایی ناشی می‌شود که به‌وجود آورنده آن علت‌ها خود مردم نیستند؛ این علت‌ها نتیجه عملکرد برخی مسئولان و دولت‌مردان است که احتمالا چندان آگاهی از واقعیت دردناک و سخت حاکم بر زندگی مردم ندارند؛ برخی مسئولانی که در مورد یارانه اعتباری و تامین هزینه آن، در حال مجادله‌اند اما از هزینه‌کردهای مربوط به سازمان و نهاد خود هیچ کم نمی‌گذارند و سیاست اقتصاد ریاضتی را در پیش
 نمی‌گیرند.
در حالی‌که همین برخی مسئولان در مقابل این همه هزینه‌کردهای خود، باید به بیت‎المال و در نتیجه مردم، پاسخگو باشند و به خود و مردم فرصت توجه به تردیدها و شائبه‌ها و رفع آن‌ها را بدهند و مدام به روش‌های شبیه به بهانه‌جویی و اهاله به همدیگر و مردم و پای خود را از میانه ماجرا بیرون کشیدن، متوسل نشوند.