هیچ بن بستی دائمی نیست

بیش از چهار دهه است که ایران تحت سخت ترین تحریم های سیاسی و اقتصادی بوده و طی این سال ها همواره بر شدت و میزان این محدودیت ها افزوده شده و اگر برای مدتی هم بازگشایی ایجاد شده، در اندک زمان کوتاهی روند تحریم ها بارگذاری شده و منفذهای تنفسی کشور توسط سازمان های بین المللی و کشورهای مختلف بسته شده است.
این تحریم ها طی سال های اخیر به گونه ای عمل کرده اند که ارتباط و تعامل ایران با جهان بیرون را به شدت تنگ و سخت کرده و اجازه روابط عادی اقتصادی و تجاری با سیستم مالی بین المللی از کشورمان گرفته شده و عملاً ایران از چرخه اقتصادی دنیا در عرصه واردات و صادرات کنار گذاشته است. عدم توانایی فروش نفت، عدم دریافت پول های بلوکه شده در بانک های مختلف و عدم توانایی ثبت سفارش در بازارهای جهانی و قفل بودن ارتباطات بانکی برای ایران جهت تأمین نیازهای مختلف، بخشی از تاثیرگذاری این تحریم های سنگین علیه کشورمان است.
شکی نیست که نظام سلطه جهانی و در رأس آنها کشورهای عربی و لابی های صهیونیستی به عاملیت آمریکا سعی دارند این شرایط را علیه ایران حفظ نمایند تا ریشه های قدرت و مشروعیت در کشورمان خشکیده و شاخه های این درخت تنومند در منطقه قطع و نابود شود.
 بدیهی است همانطور که رهبری در مورد سال های انتظارو بدعهدی اروپا فرمودند کشورهای غربی درصدد افزایش محدودیت ها و ایرانی ضعیف در منطقه هستند و این قابل پذیرش نیست.
 اما روی دیگر سکه این وضعیت فشار بی امان و به انحطاط کشیده شدن جامعه داخلی ایران است. امروز اقشار مختلف مردم در وضعیت شدید مالی و معیشتی دچار سخت ترین برهه زندگی خود شده اند و کارد به استخوان رسیده و امکان تحمل چنین شرایط سختی امکان پذیر نیست و نابودی کانون خانواده های ایرانی را هدف گرفته است.
البته از دست رفتن تاب و توان مقاومت تنها مختص به مردم نیست، برخی دستگاه های مالی و اقتصادی کشور نیز به این موضوع تاکید دارند. مسئولان در مورد فروش نفت با واقع گرایی اعلام کرده اند که امکان فروش نفت و بازگشت پول آن وجود ندارد و حتی بانک مرکزی اعلام کرده است برای تهیه داروی کرونا و تامین مالی آن از هر طریقی اقدام کرده اند
تحریم ها مانع از دسترسی شده است.
آنچه مسلم است مقاومت بخش جدایی ناپذیر از آرمان های ملتی است که می خواهد استقلال و خودباوری داشته باشند اما اگر زندگی عادی و حداقل های معیشتی از چنین ملتی سلب شود دیگر مقاومت امکان پذیر نخواهد بود.
لذا آنچه ضرورت دارد حرکت سیاستگذاران و دلسوزان نظام بر مدار بازگشایی این قفل ها و بن بست هایی است که کشور در آن گیر کرده و راه بجایی ندارد. امروز کشور نیازبه یک راهبرد استراتژیک برای حرکت در مسیرهای جدید و سیاست های به روز دارد. منظور از راهبرد جدید عدول از ارزش ها و باورها نیست. بلکه باید از بن بستی که در آن گرفتار شده ایم اندکی روی بچرخانیم و راه های دیگر را برای خروج امتحان کنیم.
 برای توجیه این موضوع کافی است نگاهی به مشکلات و گرفتاری مردم داشته باشیم که هر روز همچون برگ خزان خشک می شوند و
می ریزند.

hamidasgari2020@yahoo.com