سالمندان و معلولان را هم دریابیم!

یکی از مهم‎ترین مباحثی که معمولا هرازگاهی مطرح ‎شده و خیلی زود به فراموشی سپرده می‎شود این است که مدل و مبلمان شهری ما متاسفانه به شکلی است که امکان تردد معلولان و سالمندان را یا مشکل کرده است یا غیرممکن. و البته هیچ اراده خاصی هم در مورد بهبود این شرایط دیده نمی‎شود.
به جز این مسئله، در برخی موارد، خانواده‎ها به هر دلیلی، ناتوان از نگه‎داری عزیز معلول و سالمند خود هستند و ترجیح می‎دهند این افراد را به مراکز مختلف بسپارند مثلا آنان را به خانه سالمندان می‎برند و یا به مراکز نگهداری معلولان بهزیستی می‎سپارند. شرایط این مراکز هم به دلیل کمبود چنین مراکزی در سطح کشور، به گونه‎ای نیست که بتوان برای آنان اتاق‎های از یک تا دونفره در نظر گرفت و در اغلب مراکز این افراد در اتاق‎های چند یا چندین نفره و در کنار هم روزگار را می‎گذرانند. و طبیعی است که حتی سرماخوردگی یکی، منجر به بیماری دیگران شود. اینک که در مرحله اپیدمی کرونا هستیم، طبعا مشکل سالمندان و معلولان در این مراکز بیشتر شده است.
 چنانچه رئیس سازمان بهزیستی ایران با اشاره به حضور ۴۹ هزار نفر در مراکز شبانه‌روزی نگهداری از سالمندان و معلولان ابراز کرده از این تعداد «۲۷۶ نفر تست کرونا مثبت داشته اند که تاکنون 55 نفر فوت کرده‌اند.» وی اذعان داشته که از ۲ هزار و ۵۳۱ مرکز نگهداری سالمندان، معلولان و معتادان، تاکنون ۴۵ مرکز به ویروس کرونا آلوده شده‌اند که ۱.۷ درصد کل مراکز بهزیستی کشور را تشکیل می‌دهد.
پس از شیوع کرونا در چین از ۵ بهمن ماه، اولین دستورالعمل و بخشنامه سازمان بهزیستی برای مراکز نگهداری از سالمندان و معلولان ابلاغ شد که براساس آن هر گونه ملاقات از این مراکز ممنوع اعلام شد. اما با وجود این، از ۸۷۵ مرکز نگهداری از سالمندان و معلولان تاکنون حدود
 ۲۵ مرکز از ۱۵ استان کشور آلوده به این ویروس شده‌اند.
طبعا چنین مراکزی در مواقع و شرایط بحرانی باید از روش‎های استاندارد پیشگری خاص این افراد استفاده کرده و از تعداد نیروی حتی داوطلب بیشتری کمک بگیرند؛ چرا که این افراد، به دلیل ناتوانی‎های خاصی که دارند در مقابل بیماری‎هایی از این دست کاملا بی‎دفاع هستند و از خانواده‎ها و مردم و خیرین انتظار می‎رود در این شرایط به کمک این عزیزان بشتابند و آنان را تنها و بی‎دفاع رها نکنند.