بالا و پائين شدن زندگي در۸۵ درصد آسانسورغيراستاندارد!

تمام مجتمع‌هاي مسكوني بيش از چهارطبقه، ملزم به نصب آسانسور هستند، وسيله‌اي كه سلامتي و امنيت ساكنان هر مجتمعي، به ايمن و استاندارد بودن آن وابسته است.


تمام مجتمع‌هاي مسكوني بيش از چهارطبقه، ملزم به نصب آسانسور هستند، وسيله‌اي كه سلامتي و امنيت ساكنان هر مجتمعي، به ايمن و استاندارد بودن آن وابسته است. در غير اين‌صورت، هر آسانسور، به‌صورت بالقوه، مي‌تواند به وسيله‌اي تبديل شود خطرناك كه جان مردم را در
هر لحظه تهديد مي‌كند. اما البته، در مجتمع‌هاي مسكوني، ساكنان با انتخاب مدير و نظارت مستقيم بر عملكرد وي، تلاش مي‌كنند شرايط امني براي خود به‌وجود آورند.
اما متولي ايمني حدود 85 تا 90 درصد آسانسورهاي غيراستاندارد ادارات و بيمارستان‌ها، كيست؟ در صورت وقوع فاجعه به‌وي‍ژه در آسانسورهاي بيمارستاني، چه كسي پاسخگو خواهد بود؟ و آيا قرارنيست پس از اطلاع‌رساني در مورد غيراستاندارد بودن اين تعداد آسانسور، اقدامي در جهت استانداردسازي آن‌ها صورت گيرد؟ آيا مسئوليت برخي از مسئولان تنها بدين معناست كه بايد در مورد مشكلات به مردمي كه خود از پيش با مشكلات در حال دست و پنجه نرم كردن هستند، اطلاع بدهند؟ هدف از اطلاع‌رساني در مورد مشكلات كه اين روزها بسيار باب شده چيست؟ قرار است اين اطلاعات، در كجا و به چه نحوي استفاده شوند؟ دانسته‌هايي اين‌چنين اگر نتواند از جان‌ومال مردم حمايت و حراست كند، در عمل چه فايده‌اي دارد؟  
‏به گفته مدیرکل استاندارد استان تهران:«فقط ۱۵ درصد آسانسورهای اماکن دولتی و بیمارستانی تهران استاندارد است، تعداد کل بازرسی‌های سالانه از آسانسورهای دولتی و غیردولتی در تهران حدود ۴۵ هزار مورد است درحالی که حدود ۳۰۰ هزار آسانسور در استان تهران موجود است.» وي معتقد است:«آن‌طور که قوانین وجود دارد نسبت به بحث ایمنی آسانسورها اهمیت و دقت داده نمی‌شود؛ باید بر آسانسورهای بخش دولتی، خدماتی، تجاری و برج‌های مسکونی سالیانه گواهی ایمنی استاندارد صادر شود در حالی‌که شاهد اجرای این روند نیستیم.» و اين يعني نه تنها اين ميزان آسانسور غيراستاندارد در ادارات دولتي و بيمارستان ها كه طبعا پر رفت‌وآمد هستند و جود دارد كه حتي حدود سه چهارم از اين آسانسورها هنوز مورد بررسي و شناسايي نيز قرا نگرفته‌اند.
بزرگان ما از قديم گفته‌اند، دانشي كه به انسان سودي نرساند، به چه كار آيد؟ گيريم كه برخي مسئولان اعلام كردند كه مي‌دانند فلان مشكل در فلان جا وجود دارد، اكنون به‌عنوان مسئول، مردم از آنان انتظار راهكار و تدبيري براي اصلاح و حل مشكل دارند و منتظرند پس از اين اطلاع‌رساني، اقدامات مقتضي انجام گيرد.