ودیعه اجاره و قبرلاکچری و ۴ هزار کودک کار هیچ ربطی به هم ندارند

گراني مسكن ادامه دارد؛ گراني به شكل ركود تورمي؛ اين كالا، خريداراندكي دارد اما هم‌چنان بر قيمتش افزوده مي‎شود، چون محملي است براي انباشت نقدينگي. گراني وديعه مسكن هم ارتباط مستقيم دارد با گران شدن مسكن؛ هرچه مسكن گران‌تر وديعه‌ها بالاتر. پس مستاجراني كه تا پارسال به هر ترتيبي كه شده، مي‌توانستند در كلانشهرها خانه‌اي اجاره كنند، امسال مهاجرت كرده و به شهرك‎هاي اقماري و حاشيه‎هاي شهر رفتند. مستاجري در حاشيه شهر مساوي است با سقوط از طبقه متوسط و هم‌نشيني با مهاجران، با مطرودان و مجرمان و معتاداني كه در بطن شهر جايي ندارند و اتفاقا حاشيه شهر براي آنان و فعاليت‌هاي خاص‌شان امن‌تر است. طبقه متوسطي كه از طبقه‌اش فرومي‌افتد و به حاشيه رانده مي‌شود يعني توان و وسع مالي خود را براي اداره يك زندگي حداقلي از دست داده است؛ او در حاشيه شهر و با توجه به گران شدن همه‌چيز، حساسيت‌هاي خاص فرهنگي و اجتماعي و گاهي اخلاقي خود را كم كم كنار مي‌گذارد؛ او بايد بپذيرد كه فرزندش، در مدارس چند شيفته و پرازدحام درس خواهد خواند و دوستانش را از ميان افرادي انتخاب خواهد كرد كه از خانه‌هاي تا حدودي بي‌سروسامان مي‌آيد . چنين هم نشيني‌هايي خواهي نخواهي مستاجر طبقه متوسط را همرنگ و همشكل هم محله‌اي‌هايش مي‌كند. با ادامه اين روند اقتصادي، آن‌چه بر جاي مي‌ماند گاهي خانواده‌اي فروپاشيده است با كودكاني كه به جمع كودكان كار افزوده شده و ناچارند براي تامين معاش خانواده كار كنند؛ هركاري! يك مستاجرطبقه متوسط با اميد از شهر بيرون مي‌رود-يا رانده مي‎شود- اما خوشبيني‎اش را ديگر با خود نمي‎برد. چون قيمت وديعه خانه‎اي كه او به‌عنوان سرپناه در تهران نياز داشت برابراست با قبرلاكچري برخي‎ها در برخي مناطق. و در اين فروريزش از طبقه و خانواده و فرهنگ و اخلاق، كودكانش هم رفته‌رفته در زمره آن ۴ هزار كودك كار به شمارمي‌آيند، والبته كه خانه آخرت گران‌قيمت هيچ‌كسي يا وديعه بي‌حساب سرپناه هيچ اجاره‌نشيني، ربطي به افزايش تعداد كودكان كار ندارد.