جای خالی مدارس محیط زیست درکنار مدارس اتمی

انرژی هسته ای مسئله ای است که دو دهه زندگی و سرشت مردم ایران را درگیر خود ساخته است. این درهم تنیدگی به حدی است که امروز نان خالی خوردن مردم هم به تعیین تکلیف پرونده هسته ای گره خورده است. متأسفانه برخورد نا عادلانه و سیاسی قدرت های بزرگ با حقوق هسته ای ایران سبب شده تا مشکلات فراوانی برای کشور به وجود آید و برطرف شدن آنها نیز منوط به خوب شدن این زخم کهنه است.
این وضعیت جبری حاصل بدعهدی ها و کارشکنی های دشمنان ایران است، اما از سوی دیگر ما خودمان نباید بیش از حد مسئله هسته ای را بر خود دیکته کنیم و آن را تبدیل به قطبی ارزشی نماییم. اگر چنین شود قطعاً پس از حل شدن اختلافات هسته ای با دنیا، تازه درگیر مسائلی خواهیم شد که خودمان درداخل ایجاد کرده ایم و باید برای آنها هزینه پرداخت کنیم.
اخیراً رئیس سازمان انرژی کشورمان در سی و ششمین اجلاس سالانه رؤسای آموزش و پرورش، گفته: "امسال با همکاری وزارت آموزش و پرورش تصمیم گرفتیم مدارس انرژی اتمی خود را که هر ساله سهمی در المپیادی‌ها نیز داشته‌اند؛ در شهرهایی که در آن‌ها تأسیسات وجود دارد از مقطع دبستان گسترش دهیم.ریشه اتم در آموزش و پرورش است و اگر سنگ بنای دانایی در مدرسه گذاشته نشود، توانایی ایجاد نمی‌شود. اتم و شکافتن هسته اوج دانایی است که خدای متعال باید توفیق آن را دهد".
این صحبت ها شاید در فضای کنونی که کشور درگیر یک چالش سیاسی هسته ای با دنیاست خوراک تبلیغاتی داشته باشد و کارگشا نیز باشد، اما فردا روزی که مسئله هسته ای به حالت عادی بازگشت با این حجم از تبلیغات پایه ریزی شده چه کار خواهیم کرد. اتم و انرژی اتمی یک علم است که بنابر توان دانشمندان جوان کشورمان به آن دست یافته ایم و
هیچ کس نمی تواند آن را ازما بگیرد. اما اگر نگاهمان به علم رویکردی جهانی دارد و به دنبال این هستیم که در المپیادها و عرصه های فناوری از دنیا عقب نمانیم باید ببینیم دنیا به کدام سمت و سوی حرکت می کند.
امروز دنیا و رویکرد دانشمندان طراز اول دنیا به سمت
محیط زیست است و از قضا شاهدیم که کشورهای پیشرفته دنیا یک به یک درحال خاموش کردن رآکتورهای هسته ای و بستن نیروگاه های اتمی خود هستند، چرا که آن را مخل امنیت و سلامت محیط زیست و آینده حیات انسان می دانند. ما درحالی عزم گسترش مدارس اتمی را کرده ایم که در دنیا مدارس محیط زیست به طور گسترده و با برنامه ریزی برای
دانش آموزان در نظر گرفته شده است.
مدارسی که دانش آموز را با جنس حیات آشنا می کند و مهارت هایش را به سمتی می برد که بتواند از حیات خویش و محیط زیستش مراقبت کند. اینکه در المپیادها مقام بیاوریم افتخاری است که جوانان ایرانی چیزی نبوده که کسب نکنند، اما تا کنون چقدر از این المپیادی ها را حفظ
کرده ایم و از توان علمیشان بهره برده ایم که به فکر المپیادی سازی
دانش آموزان از مقطع ابتدایی و در دبستان های اتمی هستیم؟!
کسی مخالف راه اندازی دبستان های اتمی نیست و هرچه در مسیر فراهم سازی امکانات آموزشی گام برداشته شود مایه تقدیر است. اما نگاه استراتژیک به مبحث آموزش کشور از سوی یک نهادی که دانشمند پرور و دانش بنیان است باید همسو با نگاه روز دنیا باشد. اگر قرار به رقابت با دنیا داریم باید زمین بازی را درست تشخیص دهیم. ما هرچه دانشمند و المپیادی تربیت کنیم موجب تقویت جایگاه علمی کشور خواهد شد اما نباید فراموش کنیم که امروز دغدغه اصلی علم چیست؟!