یاد "شیفتگان خدمت"، ضرورتی برای خدمتگزاران امروز

هفتم تیر واقعه ای بسیار سنگین برای انقلاب و حلقه مدیریتی کشور قلمداد می شود. بمب گذاری در دفتر حزب جمهوری اسلامی، ملت ایران را از وجود ثمربخش شخصیت های بزرگی محروم کرد که دغدغه ای جز خدمت به مردم نداشتند.
واقعه هفتم تیر جمعی از یاران انقلاب را از پاره تن ملت جداساخت که با فکر و بینش باز بر محور عدالت حرکت می کردند و دردشان، درد ملت و خواستشان تعالی و ارتقای ارزش های انقلاب بود. کشور را برای ملت می خواستند و ملت را پشتیبان کشور و انقلاب می پنداشتند و براین باور بودند که ایران سرمایه ای ارزنده تر از اراده ملتش ندارد و درصدد حفظ آن بودند.
شخصیت هایی همچون شهیدان بهشتی،عباسپور، قندی، فیاض بخش، کلانتری و جمع دیگری از مسئولان رسمی کشور، کارنامه ای درخشان از خدمت برای خود به جای گذاشته اند. عملکردشان در آن سال های ابتدایی انقلاب بنابر مقتضیات زمان بسیار قابل دفاع بوده و هریک را می توان الگویی برای مدیریت در عصر حاضر قلمداد کرد.
آنها که خدمت خود را به مردم انجام دادند و مهر تأییدش را با خونشان ثبت کردند. اما امروز هر مدیر و مسئولی که عهده دار مسئولیت است
می بایست خود را با این الگوها قیاس نماید و ببیند کیفیت اخلاقی و عملکردش در قبال وظایفش و مردم چگونه است. باید از خود بپرسند که نوع نگاهشان به مشکلات ملت با مدل رفتاری و بینش فکری این شهیدان همخوانی دارد یا نه؟!
چرا که عملکرد این افراد برای نظام و ملت اثبات شده است و الگوی خدمت شناخته می شوند. آیا عملکرد امروز خدمتگزاران به مردم با این الگو تطابق دارد؟. اگر دارد که هیچ، اما اگر ندارد باید به خود نهیب بزنند که چطور از سبک و منش رفتاری این شخصیت های وزین منحرف شده اند و با سبک و سلیقه خود به سیر امور می پردازند.
مردم تشنه حضور مسئولانی از جنس این شهدا هستند و امروز کشورمان در وضعیتی است که برای عبور از پیچ تاریخی پیش رو به چنین شخصیت هایی نیازدارد. وگرنه اداره امور به سبک و سلیقه فردی و گروهی جز تأمین منافع عده ای محدود، دردی از ملت دوا نخواهد کرد و همچنان باید افسوس چهره هایی را خورد که "شیفتگان خدمت بودند نه تشنگان قدرت".