نقدها آسیب رسان نیستند

یکی از مشکلات اساسی در ساختار رسمی کشور عدم پذیرش اشکالات و ناکارآمدی هاست. مدیران و مسئولان در مواجهه با انتقادها و بیان ضعف های موجود آستانه پذیرش ندارند و هرگونه بیان اشکال به نحوه مدیریتشان به منزله تخریب نظام و انقلاب و ارزش ها... تلقی می کنند!.
اینکه گفته می شود گرانی در سیستم اقتصادی کشور جان مردم را بالا آورده آیا تخریب است؟! اینکه می گوئیم خودروهای بی کیفیت جان و مال مردم را به هدر می دهد ویا اینکه گفته می شود نظام پرداخت ها در اقشار حقوق بگیر و بازنشسته ها هیچ سنخیتی با مخارج و نرخ تورم ندارد آیا دروغ است؟!
اگر این مشکلات گفته نشود پس درد مردم چطور و چگونه باید به گوش مقامات برسد. اگر خودشان این مشکلات را می بینند و درد دل مردم را می شنوند، پس چرا اقدامی نمی کنند و یا تغییری حاصل نمی شود؟!
انتقاد و بیان مشکلات به منزله اهانت و بی حرمتی و تخریب نیست، بلکه مخرب ترین رفتار آن است که گزارش های نادرست از وضعیت موجود کشور ارائه دهیم و خود نیز باور کنیم که همه چیز خوب است و مردم چقدر خوشحالند!.
مدیران باید به خود بیایند و درک کنند که مردم تحت فشار فراوان قرار گرفته اند و توانی برای آنها باقی نمانده است. لذا اگر انتقادی می شود و یا درمورد مشکلات حرفی زده می شود از باب دلسوزی و انتظار عمومی برای چاره یابی برای مشکلات است. اگر انتقادی نشود و اوضاع و احوال کشور هم تغییر نکند پس مسئولان چه نقشی خواهند داشت؟!